Πάει κι αυτό! Πέρασε πάνω από μια βδομάδα από τότε που ο ινιέστα και ο διαιτητής λύτρωσαν όχι τους Ισπανούς, αλλά όλους εμάς που παρακολουθήσαμε το μουντιάλ και συγκεκριμένα αυτόν τον τελικό. Ο ενθουσιασμός που συνόδευσε τις τελευταίες μέρες πριν από το "εναρκτήριο λάκτισμα" σιγά σιγά νύσταξε, χασμουρήθηκε, είπε να κάνει άλλο ένα τσιγάρο και τελικά αποκοιμήθηκε με ανοιχτή την τηλεόραση. Οι λόγοι αρκετοί, και ας τους δούμε πιο αναλυτικά, μαζί με τα βραβεία και τις απογοητεύσεις.
ΟΙ ΚΑΛΟΙ (Τα βραβεία)
---> Ο ΗΓΕΤΗΣ : Ντιέγκο Φορλάν, Ουρουγουάη
Αν κάτι μου έλειψε περισσότερο από ο,τιδήποτε, ήταν οι ηγετικές φυσιογνωμίες. Θυμηθείτε τα προηγούμενα μουντιάλ : το 2006 ήταν η Γαλλία του Ζιντάν και η Ιταλία του Κανναβάρο. Το 2002, η Βραζιλία των τριών "Ρ" (Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο). Το 1998 υπήρχε πάλι ο Ζιντάν, που ποτέ μου δε τον χώνεψα, ο Σούκερ, ο Μπέργκαμπ και δε συμμαζεύεται. Ας μην πάμε πιο πίσω και μιλήσουμε για Μπάτζιο, Μαραντόνα και σια. Αν δεν υπήρχε ο Φορλάν, καμία προσωπικότητα δε θα μας είχε μείνει. Αρκεί να αναλογιστείτε πως μετά από τον Ντιέγκο, καλύτεροι παίκτες θεωρήθηκαν κάποιοι...Μίλερ, Οζίλ, Σνάιντερ, Βίγια. Πολύ λίγοι για καλύτεροι ποδοσφαιριστές ενός μουντιάλ. Συνεπώς, ο φυσικός αρχηγός μιας πολύ πετυχημένης ομάδας, ο πρώτος σκόρερ, η φυσιογνωμία του Μουντιάλ, και ο λόγος που ο Πανούτσος έγινε μάγκας που πριν 8 χρόνια φορούσε μπλούζα DIEGO maradona FORLAN, με το μαραντόνα σβησμένο.
---> Η ΟΜΑΔΑ : Γερμανία
ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στην ιστορία δεν υπήρξε μια γερμανική ομάδα η πιο απολαυστική σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Άρα, ισχύει πως αυτό ήταν το χειρότερο μουντιάλ όλων των εποχών, γιατί η Γερμανία έπαιξε την καλύτερη μπάλα. Πολύ καλή φυσική κατάσταση μέχρι τα ημιτελικά, πίεση, αντεπιθέσεις, παιχνίδι με τη μια, σοβαρότητα, ενθουσιασμό. Ας ελπίσουμε πως θα βρουν κανα δυο πιο σοβαρούς αμυντικούς, και πως ο Μπάλακ δε θα επιστρέψει, γιατί το δίδυμο των αμυντικών χαφ ήταν το καλύτερο όλων των ομάδων. Αλλά κατα πως φαίνεται, οι εποχές που βλέπαμε μέσα Καν/Λέμαν, Έφενμπεργκ, Γιάνκερ κλπ. και μας γυρνούσαν τα άντερα από λιβάδια μ'ασφόδελα περνάνε, και πάν και πάνε, ώρα τους καλή.
---> Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ : Γιοακιμ Λεβ, Γερμανία
Είπαμε, η Γερμανία έπαιξε την καλύτερη μπάλα, βασικοί ήταν αλλόθρησκοι και μαύροι, και ο προπονητής ήταν Εβραίος και αξιοθαύμαστος και μοιάζει με το Ρουβά όταν θα γίνει 60 και η Ζυγούλη και τον έχει πήξει στο ξεσκάτισμα και τις διακοπές με τα ποδήλατα. Προφανώς ο κόσμος έρχεται στο τέλος του και σήμερα θα βρέξει 5οοευρα, και μόλις πάμε να τα μαζέψουμε θα εκραγούν τα πάντα.
---> ΤΟ ΜΑΤΣ : Γκάνα-Ουρουγουάη 1-1 (Πρόκριση Ουρουγουάης στα πέναλτι)
Είχε τα πάντα : ωραίο ματς, δύναμη, γκάφα τερματοφύλακα, την ενέργεια του μουντιάλ από τον Σουάρεζ (όποιος λέει πως έπρεπε να αφήσει τη μπάλα να μπει εκτίθεται και είναι ποταπός και άσχετος με ποδόσφαιρο), και το πέναλτι αλά "Πανένκα" από τον Σεμπαστιάν Ουάσιγκτον Ελ Λόκο Βρωμοσκούληκο Αμπρέου. Άρης και στη Νότιο Αφρική ρε.
---> ΤΟ ΓΚΟΛ : -
Ούτε που ξέρω, ούτε που με νοιάζει. Μπήκαν κάποια ωραία, αλλά λίγα, χωρίς ομαδική προσπάθεια, κάτι βρωμόσουτα από τα 1000 μέτρα. Δε μου άρεσε κανένα πολύ.
---> Οι ATTACKING MIDFIELDERS, RLC : Χιλή, Μεξικό, Ολλανδία.
Οι μοναδικοί ποδοσφαίριστές που διακρίθηκαν κάπως ήταν αυτή στην μεσοεπιθετική γραμμή. Ρόμπεν, Σνάιντερ, Σάντεζ, Ντος Σάντος κλπ. ήταν η μοναδική ευχαρίστηση να τους παρακολουθείς. Δυστυχώς οι δύο πρώτες ομάδες έμειναν έξω κατά τύχη και αδικία, οι δε Ολλανδοί, όταν έφτανε η μπάλα μπροστά, τα πήγαιναν καλά. Αλλά αυτό γινόταν σπάνια.
---> H ΕΚΠΛΗΞΗ : Σλοβακία.
Το πάλεψαν, δεν έκαναν κακά τους μπροστά στους αντιπάλους τους, είχαν έναν ικανό σέντερ φορ και φιλότιμους χαφ και έτσι απλά πέταξαν έξω την Ιταλία και δυσκόλεψαν τους Ολλανδούς. Και πολύ καλά έκαναν. Πολύ τους χάρηκα.
---> TO ΙΝΔΑΛΜΑ : Κουατεμόκ Μπλάνκο, Μεξικό
Δε θα ξαναέχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τεράστιες στιγμές όπως αυτές (μέχρι το 1.30)
ΟΙ ΚΑΚΟΙ (Τα βραβεία απ'την ανάποδη)
---> Η ΠΙΟ ΞΕΝΕΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ : Αγγλία
Βρε ουστ! Ποιός Τζέιμς, Τζέραρντ, Μίλνερ, Χέσκει, και, να το τολμήσω? Το τόλμησα : Ποιός Καπέλο? Πριν το μουντιάλ όλοι τους χρήζουν φαβορί, και μετά όλοι αναρωτιούνται ποιός τους υπερτίμησε τόσο. Φευγάτε, και μην ξαναγυρίσετε αν δεν έχετε αλλάξει σχεδόν όλη την 11άδα και αν δεν έχετε προπονητή με κοχόνες να αντέξει στο σπριντ ενός μουντιάλ. Α, και κάτι ακόμα : γιατί θεωρείτε τους εαυτούς σας υπερδύναμη? Δεν έχετε καν αναδειχθεί ποτέ πρωταθλητές ευρώπης. Οπότε, να, σκάστε ρε παιδί μου.
---> Η ΠΙΟ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΟΜΑΔΑ : Ισπανία
Απαριθμήστε μου ένα ματς στο οποίο έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο, εκτός από ένα ημίχρονο με τη Γερμανία. Αν απαντήσετε, είστε Ισπανόκαυλοι, μια επικίνδυνη φάρα που κυκλοφορεί. Πιθανώς δε είστε και Μπαρτσελόνα από ιδεολογία, αλλά σιχαίνεστε τους μετανάστες, τους αναρχικούς, ψηφίζετε ΝΔ αλλά μπορεί και ΠΑΣΟΚ. Αλλά η Μπάρτσα, Μπάρτσα και γαμιέται η Ρεάλ και ο βασιλιάς. Μπράβο σας, το πήρατε. Αλλά μη ξεχνάτε πως ως οπαδοί της Μπάρτσα και προφανώς της Καταλωνίας, θα έπρεπε να στεναχωριέστε που το πήρε η Ισπανία. Απλώς το λέω.
---> O ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ : Ότο Ρεχάγκελ, Ελλάδα / Ντιέγκο Μαραντόνα, Αργεντινή
Οι απανταχού Έλληνες, φουσκωμένοι από υπερηφάνια, χειροκρότησαν την Εθνική που αποχώρησε μετά από μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου : 6 αμυντικοί, 19 % κατοχή μπάλας και πάρα πολύ ταπεινωτική ήττα με 2-0. Το έγραψε υπέροχα το αντίστοιχο άρθρο στο goal.com : Παρά τις οδηγίες του, είδε την Ελλάδα να ανατρέπει το αποτέλεσμα με τη Νιγηρία σκοράροντας 2 γκολ στην πορεία, κάτι που προφανώς αποτέλεσε το λόγο για την αποχώρησή του από την Εθνική. Οι παίκτες διέσωσαν ένα μουντιάλ που κινδύνευε να γίνει πολύ πιο εξευτελιστικό.
Από την άλλη, αν οι Αργεντινοί έπαιζαν χωρίς να είχαν προπονητή, θα τα είχαν πάει καθόλου διαφορετικά? Η ποδοσφαιρική υπεροχή τους τους έφτασε μέχρι εκεί που ήθελε και τακτική, και μετά τέλος. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν μαζεύονταν μεταξύ τους οι Αργεντινοί, θα είχαν κάνει κάτι καλύτερο : σίγουρα θα έπαιρναν το Ζανέττι, καναν αμυντικό χαφ...? Κρίμα.
---> Η ΜΠΑΛΑ : Τζαμπουλάνι
Γαμημένη αερόμπαλα. Εκεί στη ΦΙΦΑ, στείλτε την μια καντίλα να πάει στο Θεό να τελειώνουμε. Και φέρτε πίσω τις γαμάτες μπάλες πριν το 98. Πόσα μουντιάλ πρέπει να καταστρέψετε για να καταλάβετε οτι δε λένε οι ελαφριές, συνθετικές μπάλες που τις κάνει ο αέρας ό,τι θέλει?
---> Η ΚΕΡΚΙΔΑ : Όλες
Έχω βρεθεί σε γήπεδο που περίπου 100 άτομα χρησιμοποιούσαν ντουντούκες με ήχο πολύ λιγότερο ανυπόφορο από τις βουβουζέλες. Ακόμα κι έτσι, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ενοχλητική, κι επίσης τα συνθήματα και οι αποδοκιμασίες πνίγονταν από αυτό τον ήχο, κυρίως γιατί οι κάτοχοι επέλεγαν να φυσήξουν ακριβώς τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι ετοιμάζονταν να φωνάξουν, να γιουχάρουν, ο,τιδήποτε. Μάλλον κάποιοι νομίζουν οτι όταν φυσάν σε ένα πνευστό δημιουργούν ατμόσφαιρα, αλλά ουσιαστικά την εξοντώνουν. Σκεφτείτε να είχαν οι οπαδοί όλων των ομάδων αυτούς τους σατανάδες : δε θα υπήρχαν κερκίδες. Κανείς δε θα μιλούσε για καυτό κλίμα σε έδρες όπως το Μπομπονέρα, το Μονουμεντάλ, το Καμπ Νου, ακόμα και στα δικά μας, το Καραισκάκη, η Τούμπα κ.ο.κ. Κι αν έχετε την παραμικρή ιδέα από μπάλα, θα ξέρετε πως την ατμόσφαιρα δε την κάνουν ούτε τα πνευστά, ούτε οι μπάντες, ούτε καν οι πυρσοί και τα χαρτάκια : την κάνει ο κόσμος, και κυρίως το ποσοστό αυτού που φωνάζει συνθήματα. Αλλά γιατί πολυλογώ? Θα φανταζόσασταν ποτέ οτι θα έκανε απεργία ο Θεοφιλόπουλος, θα είχαμε φυσικό ήχο από το γήπεδο, και θα νοσταλγούσαμε τον μέγα Αλέξανδρο? Τώρα που το αναφέρω...
---> Ο ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ : Θεοφιλόπουλος/Πουρουπουπου
Από την μια, ο Θεοφιλό μας χάλασε ΟΛΑ τα παιχνίδια που περιέγραψε. Αυτός ο άνθρωπος έχει την απίστευτη (αν)ικανότητα να λέει σχεδόν ΠΑΝΤΑ το λάθος πράγμα τη λάθος στιγμή. Φόρτωνε ποδοσφαιριστές με τύψεις οτι τραυμάτισαν συναδέλφους, έκανε αμέτρητα άνοστα αστειάκεια για το πως ηχούν οι βουβουζέλες, έδωσε συμβουλές τακτικής που ευτυχώς κανείς δεν ακολούθησε, εκτίμησε διαιτητικές αποφάσεις πριν το ριπλέι με εκπληκτική αποτυχία και τέλος, ως γνήσιος ελληνάρας που δεν ξέρει τι του γίνεται, μας ενημέρωσε πως υποστηρίζει ονδούρα γιατί έχει γαλανόλευκα χρώματα και τον αρχηγό της το λένε γκεβάρα (σχόλιο από έναν από τους πιο ευνοημένους και βολεμένους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού).
Από την άλλη, ο πουρουπουπου ήταν ο κύριος λόγος που δε μπόρεσα να χαρώ τη νίκη της εθνικής μας. Για όποιον δε διάβασε πανούτσο εκείνη τη μέρα, νομίζω το λέει καλύτερα (http://www.contra.gr/Columns/KnockDown/279139.html).
---> O YΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΟΣ : Φίλιπ Λαμ, Γερμανία
Πείτε μου με ποιο τρόπο έχει διακριθεί ο Λαμ σε οποιοδήποτε σημείο της καριέρας του, εκτός από ένα γκολ στην πρεμιέρα του προηγούμενου μουντιάλ, ώστε να θεωρείται το καλύτερο αριστερό μπακ στον κόσμο, κι εγώ θα φάω το καπέλο μου αφού πρώτα παραδεχτώ πως δεν είναι απλώς ένα πουτσοσνακ. Λίγος. Ελάχιστος.
---> ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ : Εγώ vs. τα χταπόδια, τα πουλιά, οι μπαμπουίνοι και όλο το ζωικό βασίλειο
ΟΚ, είμαι άνθρωπος κι εγώ. Και μάλιστα μαλακαντρέας. Αναγκάζομαι να υπαναχωρήσω δημόσια και να αφαιρέσω τη Γερμανία από τις μισητές ομάδες, όπως και την Ολλανδία που είδαμε από τις προσφιλείς (για ιστορικούς λόγους αρνούμαι να τις αλλάξω απλώς θέση). Κάποιοι παίκτες που ξεχώρισα δεν ακούμπησαν καν (Μπουθ, Κριν, Σισέ, Νίνης, Μάρτινς, Έρικσεν). Κι όμως, πέτυχα και διακριθέντες! Θα θυμάστε πως την ημέρα της πρεμιέρας σας επέστησα την προσοχή στους Μπλάνκο, Αμπρέου, Κέιχιλ, Οζίλ, Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ, Ζερβίνιο, Μαρκ Γκονζάλεζ, ενώ στις επιτυχίες μου περιλαμβάνω και την πρόβλεψη της γκάφας του Άγγλου γκολκίπερ, μόνο που δεν μάντεψα το δράστη.
Όσο για την πρόβλεψη για το νικητή, εκπλήσσομαι που δεν έχω δεχτεί ακόμα ζεματιστά συγχαρητήρια. Βλέπετε, η Ελβετία απέδειξε την ανωτερότητά της σε όλους τους τομείς, εκτός από δυο : της τύχης και της κωλοπαιδιάς. Παρ'όλα αυτά, ξεπέταξε χωρίς πρόβλημα τους παγκόσμιους πρωταθλητές Ισπανούς με το πλασματικό 1-0 (more like, 3-0, θα έπρεπε) και έδειξε πως σε ένα δίκαιο και ιδανικό κόσμο θα είχαμε δει τον Ν'Κουφο να το σηκώνει χωρίς να έχει ιδρώσει καν. Κοινώς, η Ελβετία νίκησε την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Αναμένω από μέρα σε μέρα την ανακύρηξη της σε αυτοκράτειρα.
Από τις 11 Ιουνίου φοράω κάθε μέρα και μόνο αυτή τη μπλούζα. Θα σταματήσω μόνο όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.---> Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ : Διαιτητές, προπονητές, ποδοσφαιριστές.
Πολλά και βλακώδη διαιτητικά λάθη, προπονητές που δεν ενέπνεαν καμιά εμπιστοσύνη στους παίκτες τους, ποδοσφαιριστές κουρασμένοι, αδιάφοροι, που προτιμήσαν να δώσουν μια κλοτσά στην αερόμπαλα να φύγει παρά να ντριμπλάρουν τον αντίπαλο, υποτιθέμενες προσωπικότητες που δε μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων συνέθεσαν την καθημερινότητα του μουντιάλ.
Η διαιτησία μας στέρησε τουλάχιστον δυο σπουδαία ματς (Γερμανία-Αγγλία, Αργεντινή-Μεξικό), ενώ η ανοχή στο σκληρό παιχνίδι χάλασε και τα παιχνίδια της Ολλανδίας με τη Βραζιλία και την Ισπανία. Από την άλλη, οι μοναδικοί διαιτητές που δεν ανέχτηκαν τις κωλοπαιδιές ποδοσφαιριστών όπως ο Κλόζε και ο Κακά, τα ακούν μέχρι και σήμερα για την αυστηρότητά τους. Δε βλέπω φως.
Για τους προπονητές, τι να πρωτοπεί κανείς? Από την ανταρσία έναντι του Ντομενέκ (για τον οποίο έχει δημιουργηθεί η λέξη "ανεκδιήγητος"), τον ξεμωραμένο πλέον Λίπι, τα κακάκια που έκανε ο Λε Γκεν όταν ο Ετό του έκανε κριτική, τους προαναφερθέντες Ότο και Ντιέγκο, μέχρι τον αντιπαθέστατο Ντούνγκα που μετέτρεψε τη λατρεμένη Βραζιλία σε αμυντικογενή ομάδα, πήγε, έχασε και απολύθηκε, το μουντιάλ αποτέλεσε μια τακτική τραγωδία. Ο μόνος που σε τακτικό επίπεδο έδειξε πως το έχει ήταν ο Ταμπάρες της Ουρουγουάης, που τόλμησε να παρατάξει τρεις στράικερ με το φορλάν κάτι σα δεκάρι, και η ομάδα του πέταξε. Φωτισμένος. Άλλωστε, σκεφτείτε λίγο πως οι ποδοσφαιριστές που αποκλείστηκαν από τις αποστολές των ομάδων τους λόγω μαλακίας που βαράει τους προπονητές τους περιλαμβάνουν τους φτιάχνουν την εξής ομάδα :
Φρέι (Γαλλία), Ζανέτι (Αργεντινή), Μεξές (Γαλλία), Σαντόν (Ιταλία), Μαρσέλο (Βραζιλία), Καμπιάσο (Αργεντινή), Λούτσο Γκονζάλες (Αργεντινή), Ροναλντίνιο (Βραζιλία), Ντιέγκο (Βραζιλία), Νασρί (Γαλλία), Κασάνο (Ιταλία), Τζουζέπε Ρόσι (Ιταλία), Μίκολι (Ιταλία), Μπενζεμά (Γαλλία), Πάτο (Βραζιλία), Μπαλοτέλι (Ιταλία). Πιθανώς η λίστα συνεχίζεται, απλώς φανταστείτε πόσο καλύτερο μουντιάλ θα είχαμε δει αν συμμετείχαν όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι και σαφώς διαθέσιμοι ποδοσφαιριστές. Ευχαριστούμε, κ. Λίπι, Ντομενέκ, Ντούνγκα, Μαραντόνα!
Τέλος, λίστα ποδοσφαιριστών που δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων : οι ανύπαρκτοι Φαν Πέρσι, Ρούνει, Ρονάλντο, Kακά, Ετό, Ριμπερί, Τζέραρντ, Ντε Ρόσι, οι λίγοι Ντι Μαρία, Γκουρκίφ, Ιακουίντα, Μοντολίβο, Πέπε, Γιοβάνοβιτς, Βίντιτς, οι γερασμένοι Καναβάρο, Βερόν, Χάιντσε, Ζιλμπέρτο Σίλβα και οι άκυροι Ντε Μικέλις, Γουεμπό, Μίλνερ, Τουλαλάν, Φελίπε Μέλο, Κρεγκ Μουρ, Γκιγιέρμο Φράνκο, Γιακούμπου Αγιεκμπένι, Ντάνι.
Το ξέρω οτι δεν πολυκολλάει σε αυτό το σημείο, απλώς δεν έπαιζε όμως να μην χωθει σε αυτό το ποστ. Μαμά! Κακά!Αντίθετα, οι διακριθέντες ήταν λίγοι. Ας τους χωρίσουμε σε δυο εντεκάδες. Η πρώτη αφορά τους αποδεδειγμένα ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που επιβεβαίωσαν και πάλι την ικανότητά τους.
Η δεύτερη ενδεκάδα αφορά ποδοσφαιριστές που ανέδειξε το μουντιάλ. Αυτή την εντεκάδα μπορούμε να κοιτάμε και σε 4 χρόνια ίσως, και να ψάξουμε κατά πόσο οι παίκτες αυτοί ήταν πυροτεχνήματα ή όχι.
Βασικά, ας το κλείσουμε εδώ. Με αισιόδοξη νότα. Και μιας που μου βγήκε η λέξη νότα, θυμήθηκα πως το φετινό τραγούδι της ελλάδας για τη διοργάνωση ήταν όμορφο. Ευχάριστο, αντιπροσωπευτικό. Ενώ η εθνική γερνούσε μαζί με τον προπονητή της, το τραγούδι μας δεν ήταν στημένο και τζιτζιφιόγκικο μέχρι γέλιου, όπως ήταν το "Γειά σου Ελλάδα" με τον Πάριο το '94. Ας ακούσουμε το τραγούδι, ας θυμηθούμε μόνο ό,τι ωραίο είδαμε και ας το τελειώσουμε εκεί. Με την ελπίδα πως σε 4 χρόνια τα καλά θα μείνουν ως έχουν, τα βαρετά θα έχουν αλλάξει, και όλες οι χώρες θα κάνουν βήματα προς το πιο εντυπωσιακό, το πιο φαντεζί, το λιγότερο σκόπιμο. Και μαζί και η δική μας χώρα.
