Αγαπημένοι μου! Συμπατριώτες! Νιάτα μου τρελά και ατίθασα!
Αντιμετώπισα, που λέτε, τις προάλλες το ακόλουθο πρόβλημα : εκεί που έπαιζα pro με τον κωστάκη τον καραμανλή στην καναπεδάρα με φραπεδάρα και στριφτό τσιγάρο (δικά μου, ο Κωστάκης τα δικά του "τα ξέχασε") και του έσκιζα τα βάρδουλα με την αδικουποβιβασμένη Πάρμα της καρδιάς μας, μου πατάει Πάουζε και μου λέει "Πρέπει να φύγω. Έχω να σπάσω τη σιωπή μου".
"Άσε ρε μαλάκα τα χαζά", του είπα.
"Όχι, όχι", μου είπε αναψοκοκκινισμένος από την προσπάθεια να σηκωθεί από τον καναπέ, "το εννοώ. Σε μισή ώρα βγαίνω στον αέρα να πάρω θέση". Κι έτσι ξαφνικά, όπως μπήκε στη ζωή μου, τον έχασα ξαφνικά, αλλά όχι πριν προλάβει να πάρει μια γενναιόδωρη δαγκωματιά από το καλτσόνε τέσσερα τυρία που είχε παραγγείλει, καταφέρνοντας μια δεύτερη λαδιά στο πουκάμισο που φορούσε.
Κι έτσι, έμεινα μόνος, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Ο Κώστας, προς τιμήν του, έλυσε τη σιωπή του και πήρε θέση. Εγώ?
Καταρχάς, αναρωτήθηκα, δικαιούμαι να πάρω θέση? Στην τελική, κερδίζω το ευρώ μου και συνεπώς το μπρέτσελ μου κουράροντας συχνά, αλλά όχι αποκλειστικά, γερμανούς με αλκοολικές παγκρεατίτιδες και γερμανίδες με πνευμονία από εισρόφηση και άνοια από τα 65 λόγω της πολλής trash τηλεόρασης. Ό,τι κι αν γίνει στο δημοψήφισμα, δε μου πέφτει λόγος. Ούτε λιγότερα ευρώ θα αποκομίσω τον Ιούλιο, ούτε περισσότερα, ούτε δραχμές.
Κι όμως, αποφάσισα να τοποθετηθώ.
Δε θα ψηφίσω γιατί δε θα είμαι Ελλάδα. Αν ήμουν όμως, θα ψήφιζα. Θεωρώ πως οι Έλληνες του εξωτερικού δικαιούμαστε να εκφέρουμε άποψη. Άλλωστε οι περισσότεροι από εμάς απουσιάζουμε λίγα χρόνια. Μερικοί μάλιστα προλάβαμε να ζήσουμε μόνοι μας χωρίς τη χρηματοδότηση του μπαμπά, να εργαστούμε, να ζήσουμε το πρώτο ή το δεύτερο κύμα μέτρων στην καθημερινότητά μας. Κάποιοι, στην τελική, έγιναν Έλληνες του εξωτερικού για αυτόν ακριβώς το λόγο : κατέληξαν πως είναι ανέλπιδο να παραμείνουν με την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζονταν οι ίδιοι (ή ο μπαμπάς) καλύτερη χρηματοδότηση, αλλά οπωσδήποτε καλύτερες συνθήκες.
Ας εκφράσουμε την άποψή μας λοιπόν, χωρίς να ξεχνάμε πως όταν μας μιλούν οι Έλληνες που ζούνε στην Ελλάδα, πρέπει να κάνουμε τουμπεκί και να ακούμε με προσήλωση. Ζούνε τα γεγονότα και την καθημερινότητα σήμερα, και από τις απόψεις τους, όσο ακραίες, έχουμε μόνο χρήσιμα συμπεράσματα να βγάλουμε.
Χαίρομαι πολύ που γίνεται δημοψήφισμα. Με ενθουσιάζει η προοπτική πως, έπειτα από χρόνια που οι κυβερνήσεις, με λαική εντολή από τις εκλογές, αποδέχονταν και θέσπιζαν νέα μέτρα εντελώς αντίθετα με τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, αφήνοντας ψηφοφόρους και μη εντός των συνόρων να κατεβάζουν χριστοπαναγίες σε απόγνωση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ, πως η κυβέρνηση, έπειτα από διαπραγματεύσεις, κατέληξε σε ένα αδιέξοδο. Δέχτηκε μια τελική πρόταση που περιείχε όρους "κόκκινες γραμμές". Οι δανειστές μας είπαν "αυτό είναι, δεν κατεβαίνω παρακάτω". Και αποφάσισαν, πιστοί στις υποσχέσεις τους, να το φέρουν στην κρίση του λαού. Δήλωσαν πως οι διαπραγματεύσεις που υποσχέθηκαν κατέληξαν σε αυτό το αποτέλεσμα : τι γνώμη έχετε?
Το αν διαπραγματεύτηκαν σωστά ή όχι είναι ένα άλλο θέμα και δε χωράει σε αυτή την ανάρτηση. Ίσως να χρειάζονταν λιγότερο βαρύγδουπες δηλώσεις, περισσότερα χαμόγελα και διαφορετικές αντιπροτάσεις.
Ίσως το δημοψήφισμα μπορούσε να γίνει λίγο νωρίτερα. Το χρονικό διάστημα από την ανακήρυξη του δημοψηφίσματος μέχρι την πραγματοποίησή του είναι μικρό, αλλα χρονικά περιθώρια, όπως βλέπουμε καθημερινά, δεν υπάρχουν.
Διάφοροι φωνάζουν ΣΚΑΝΔΑΛΟ!, γιατί δεν γνωρίζουμε καν το τι ψηφίζουμε. Εδώ είναι η ολοκληρωμένη τελική πρόταση των δανειστών, όπως δημοσιεύτηκε από την κυβέρνηση. Βοηθήστε, διαδώστε, εκτυπώστε, διαβάστε το δυνατά σε όλους.
Αμέσως μετά την προκύρηξη του δημοψηφίσματος, ακολούθησαν ποικίλες αντιδράσεις. Οι δανειστές μας αρχικά αρνήθηκαν πως αυτή ήταν η πρόταση, κοινοποιώντας μια διαφοροποιημένη, ελάχιστα βελτιωμένη πρόταση. Εν συνεχεία, απέσυραν την πρόταση, δηλώνοντας πως από τη στιγμή που η Ελλάδα αποφάσισε να τη θέσει σε δημοψήφισμα, δεν ισχύει πλέον. Έπειτα, υποστήριξαν αυθαίρετα πως το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι αν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ ή όχι, εμμέσως πλην σαφώς γνωστοποιώντας μας πως αν αρνηθούμε την πρότασή τους, θα βγούμε από το ευρώ. Στο χωριό του παππού μου αυτό το λέγανε τελεσίγραφο.
Τις τελευταίες μέρες δηλώνουν πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, οι διαπραγματεύσεις θα είναι σκληρές, αλλά να μην ξεχνάμε πως όσο να το πεις, θα μας μουτρώσουν λίγο.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση δηλώνει ως επί το πλείστον υποστήριξη στην πρόταση των δανειστών, τονίζοντας περισσότερο τις καταστρεπτικές συνέπειες του όχι και λιγότερο τις ευεργετικές του ναι.
Ας βάλουμε λοιπόν τα δεδομένα σε μια σειρά.
Όπως φαντάζεσαι, αν ήμουν την Κυριακή στην Ελλάδα, θα ψήφιζα όχι.
1. Θα ψήφιζα όχι γιατί σε ένα μεγάλο ποσοστό, δε συμφωνώ με την πρόταση των δανειστών.
Ενδεικτικά :
Δε συμφωνώ με την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, και στο 13% στα περισσότερα τρόφιμα, όταν π.χ. στη Γερμανία οι αντίστοιχοι συντελεστές είναι 19% και 7%, στη Γαλλία για τα ξενοδοχεία 7% και τα τρόφιμα 5,5%, στη Ρουμανία τα ξενοδοχεία στο 9% (αλλά τα τρόφιμα στο 24% - δε τους ζηλεύω.) Επι παραδείγματι, τα ξενοδοχεία μας και γενικά τα πακέτα διακοπών στην Ελλάδα είναι ήδη ασύγκριτα πιο ακριβά σε σύγκριση με την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία, και σας διαβεβαιώνω πως όσοι από τους γύρω μου επιμένουν να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, το κάνουν μόνο επειδή γουστάρουν τη χώρα και τους ανθρώπους της - οι υπόλοιποι προτιμούν τα οικονομικά πακέτα στη Μαγιόρκα (10% στα ξενοδοχεία και την εστίαση, 4-8% στα τρόφιμα).
Δε συμφωνώ στην πλήρη εξάλειψη του ΕΚΑΣ, ούτε στην αύξηση των εισφορών υγείας κατά 6% (για όλους όσους λένε πως στα μέτρα δεν περιλαμβάνεται η αύξηση των φόρων). Δεν είναι η σωστή μέθοδος για την εξορθολόγηση των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά η σωστή διαχείρηση των αποθεματικών τους, η σωστή συνταγογράφηση φαρμάκων, οι δικαιολογημένες και σωστά κοστολογημένες διαγνωστικές εξετάσεις και παρεμβάσεις από την μεριά των γιατρών (περιλαμβάνεται στην πρόταση) και η αξιολόγηση του προσωπικού - πόσοι χρειάζονται σε κάθε μονάδα υγείας? Και πόσοι από αυτούς κάνουν σωστά τη δουλειά τους?
Δε συμφωνώ πως αν ανακαλύψουμε, εκ του θαύματος, ισοδύναμα μέτρα, θα πρέπει να πάμε στους δανειστές και να τους ζητήσουμε την άδεια να μειώσουμε τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία γιατί βρήκαμε από αλλού λεφτά (π.χ. κερδίσαμε, ως κράτος, τη λοτταρία στη Νιγηρία).
Δε συμφωνώ με την αύξηση εισφοράς αλληλεγγύης από όλους. Δε συμφωνώ με την εξάλειψη φοροαπαλλαγών όπως επιδόματα πετρελαίου θέρμανσης για αυτούς που τα χρειάζονται. Δε συμφωνώ με την εξάλειψη της αποπληρωμής χρεών σε δόσεις, αλλά αντίθετα προκαταβολική καταβολή φορολογίας στο 100%. Έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα, σε μια πόλη, σε ένα χωριό, οπουδήποτε εκτός από την Σαντορίνη ή την Κέρκυρα, αυτοί που υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό?
Aσφαλώς, συμφωνώ με ορισμένες προτάσεις : συμφωνώ με τη μείωση των αμυντικών δαπανών, με τη διεύρυνση του φόρου πολυτελείας, με τη φορολόγηση των τυχερών παιχνιδιών, τη συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία. Επι παραδείγματι.
Εν κατακλείδι, το κείμενο της πρότασης δε θα το χρησιμοποιούσα σε καμία περίπτωση ως κωλόχαρτο. Αλλά αν πρέπει να ψηφίσω, θα το καταψήφιζα.
2. Θα ψήφιζα όχι γιατί μέσα στην πρόταση δεν περιλαμβάνεται η αναδιάρθρωση και το κούρεμα του χρέους
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Δεν είναι αποπληρώσιμο. Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ της συμπαθούς Λαγκαγντ το επιβεβαιώνει. Παρ'όλα αυτά, σε κάθε νέα πρόταση συμπεριφερόμαστε σα να είναι αποπληρώσιμο και περιλαμβάνονται ποσοστά του ΑΕΠ και δισεκατομμύρια σε βάθος 40-50 ετών. Κάθε νέα συμφωνία πρέπει να προϋποθέτει λογιστικό έλεγχο του χρέους και εν τέλει κούρεμά του. Η ιστορία μας μαθαίνει πως το κούρεμα και η αναδιάρθρωση του χρέους της Γερμανίας μεταπολεμικά ήταν ένας σημαντικός λόγος (αλλά όχι ο μόνος) που υφίσταται η Γερμανία στην κατάσταση που βρίσκεται. Όσο συνεχίζουμε να αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα, η κάθε νέα πρόταση είναι καταδικασμένη να μην αποφέρει κανένα όφελος.
3. Θα ψήφιζα όχι γιατί η πρόταση των δανειστών μας είναι "μη διαπραγματεύσιμη"
Η επίσημη εκδοχή είναι πως δε μπορούν να κάνουν άλλες "παραχωρήσεις", κάτι που δεν πιστεύω. Οι δανειστές μας προσπάθησαν να μας δώσουν να καταλάβουμε πως η απόρριψη αυτής της πρότασης σημαίνει απόρριψη της παραμονής μας στο ευρώ.
Δεν οραματίζομαι μια ευρωπαική νομισματική ένωση όπου οι πιο ισχυροί θα απαιτούν εφαρμογή μέτρων σε μια χώρα μέλος οι οποίες είναι άδικες και μη εφαρμόσιμες και αν η χώρα τις απορρίψει, θα την αποπέμψουν από την ένωση. Θέλουμε να είμαστε στο ευρώ και να μας φέρονται ισότιμα. Σύμφωνοι, τα σκατώσαμε ως άνθρωποι και κυβερνήσεις. Αλλά δε δεχόμαστε να μας θεσπίζουν όποια μέτρα θέλουν, με το φόβο οτι αν τα απορρίψουμε θα μας κόψουν την παροχή ρευστότητας. Μέχρι πότε? Ποιά είναι η κόκκινη γραμμή μας? Έχουμε ανεχτεί πολλά μέτρα κι έχουμε επιζήσει γιατί θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ. Μέχρι πότε? Με τι κόστος?
Δε με φοβίζουν τα τελεσίγραφα και ο μπαμπούλας της εξόδου από το ευρώ που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι δανειστές και οι εγχώριοι υποστηρικτές τους. Ψηφίζω χωρίς φόβο και απειλές, απερίσπαστος, ενάντια στα μέτρα με τα οποία δε συμφωνώ.
4. Θα ψήφιζα όχι γιατί οι δανειστές και οι υποστηρικτές τους μας έφεραν τα τελευταία χρόνια στην κατάσταση που είμαστε
Ψηφίσαμε πριν μερικούς μήνες μια καινούρια κυβέρνηση γιατί δοκιμάσαμε την εναλλακτική, και είδαμε οτι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που οι δανειστές "πρότειναν" καινούρια μέτρα και οι κυβερνήσεις μας έλεγαν σε όλα ναι, η κατάσταση γινόταν όλο και χειρότερη. Τα μέτρα δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, η ύφεση μεγάλωνε σε σημείο που αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μια άλλη εκδοχή : μια κυβέρνηση που δήλωσε πως θα διαπραγματευτεί, θα αντιπροτείνει και αν οι προτάσεις των συνομιλητών μας ξεπερνάνε κάποιο όριο, θα πει όχι. Και το έκανε.
Δεν εμπιστεύομαι τις προτάσεις των δανειστών μας. Δεν έχουν αλλάξει κατεύθυνση, δεν έχουν μάθει τα λάθη τους και δε τα παραδέχονται. Είναι στο ίδιο σκεπτικό που ήταν τόσα χρόνια και δεν απέφεραν τίποτα. Και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές τους, αυτοί που καταψηφίσαμε πριν λίγους μήνες, λένε και πάλι ναι σε ό,τι μας πουν. Δε τους πιστεύω, δε συμφωνώ και τους ξανακαταψηφίζω.
5. Θα ψήφιζα όχι γιατί οι οικονομικά ισχυροί Ευρωπαίοι έχουν επιδιώξεις που δε μου αρέσουν.
Οι πιέσεις και οι παρεμβάσεις άλλων Ευρωπαίων, πλην Ελλήνων, στα εσωτερικά της χώρας έχουν φτάσει σε ντροπιαστικό σημείο. Σύμφωνοι, ζητήσαμε να μας ξελασπώσουν, οπότε έχουν δικαίωμα να ζητήσουν και να εγκρίνουν, αλίμονο.
Από την άλλη, οι αντιδράσεις τους στη διενέργεια δημοψηφίσματος και οι δηλώσεις τους μου δείχνουν μια διάθεση να δώσουν ένα παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη. Ιδού, μια αριστερή/"αριστερή" ευρωπαική κυβέρνηση που έχει βρει το θάρρος να μη δεχτεί όλα όσα μας λένε, αλλά να πει και μερικά όχι. Είμαι πεπεισμένος πως έχουν σκοπό να μας χρησιμοποιήσουν ως παραδειγματισμό. Δηλαδή, να επηρρεάσουν υπέρ του "ναι", έτσι ώστε να δείξουν στην υπόλοιπη Ευρώπη πως πριν από τις εκάστοτε εκλογές δεν πρέπει να ξεχάσουν πως η τελευταία κυβέρνηση που αντιστάθηκε στα "θέλω" τους επέστρεψε σα βρεγμένη γάτα στην αυλή τους, πέρνοντας πίσω όποιες αντιρρήσεις προέβαλαν. Και μας απειλούν με αποπομπή από το ευρώ και οικονομική καταστροφή, ως ύστατο μέτρο της ιδεολογίας πως "όποιος δε συμφωνεί μαζί μας, καταστρέφεται".
Δε το θέλω αυτό. Δε θέλω οι Ευρωπαίοι με απαιτήσεις και απειλές να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις κατα βο'ύληση. Θέλω να ψηφίζω ελεύθερα όποιον θέλω, και αυτό να κάνει τη διαφορά. Δε θέλω όλες οι μελλοντικές μου κυβερνήσεις και οι υπόλοιπες της Ευρώπης να δέχονται απλώς κεντρικές διαταγές από τον καγκελάριο και τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας και τους Πρόεδρους τραπεζικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Έχουμε ήδη μια Ευρώπη, ουσιαστικά με μια τέτοια κυβέρνηση και πρωθυπουργούς εκτελεστικά όργανα. Σε αυτό λέω όχι. Θέλω την Ελλάδα ως ξεχωριστό και ισότιμο μέλλον της Ευρώπης, όχι ως ένα φτωχό και ενοχλητικό συγγενή μιας Ευρώπης-κράτους.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Σίγουρα πάνω στις φούριες μου, ξέχασα πολλά σημαντικά σημεία. Αλλά η βασική ιδέα είναι εκεί. Θα ψήφιζα συνειδητοποιημένα όχι. Διαφωνώ σε μεγάλο ποσοστό με την καταληκτική πρόταση, η οποία μπαίνει σε δημοψήφισμα. Δε θα ψήφιζα όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους μας. Τους ξενοδόχους, τους αγρότες, τους πιο χαμηλόμισθους από εμένα, που πλήττονται άδικα περισσότερο από εμένα. Πιστεύω πως το όχι μπορεί να φέρει μια καλύτερη κατάσταση, ενώ το ναι θα φέρει σίγουρα μια χειρότερη κατάσταση.
Και σε όσους, αξιότιμους συνευρωπαίους, συνομιλητές και ισότιμους συντρόφους μου, εντός κι εκτός των συνόρων, με απειλούν πως αν ψηφίσω όχι, θα μου κόψουν τη χρηματοδότηση και θα με αφήσουν να λιμοκτονήσω, έχω να απαντήσω με ένα τραγούδι.
Μου λένε αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
που όταν δαγκώνει, εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λέν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ'αλλάξω.
Μα εγώ με ένα άγριο, περήφανο χορό
σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω. Σιγά μη φοβηθώ.
Σιγά μην κλάψω. Σιγά μη φοβηθώ!
Ποιός είναι μαζί μου???
Υστερόγραφο : όσοι ποστάρουν στο ίντερνετ ή δηλώνουν σε κατ'ιδίαν συζητήσεις οτι αηδιάζουν από το διχασμό και τις διαφωνίες και οτι όλοι πρέπει να είμαστε μονιασμένοι και αγαπημένοι, με αηδιάζουν. Έχουμε ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας και οι γνώμες είναι πολλές. Θα διαφωνήσουμε, θα αντιπαρατεθούμε, θα υψωθεί κάποια στιγμή και ο τόνος της φωνής, αυτό είναι το νόημα. Αν κάποιος δε μπορεί να το αντέξει και καταφεύγει σε τρικούβερτους καυγάδες, χειρονομίες, βρισιές και χειροδικίες δεν είναι άξιος του διαλόγου και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζει κάθε ψηφοφορία. Και αν το μόνο που έχεις να πεις αυτή τη μεγάλη ώρα είναι οτι ενοχλείσαι από την οποιαδήποτε διαφωνία ή αντιπαράθεση σε βαθμό που να κατηγορείς οτι το δημοψήφισμα διχάζει το λαό (τον διχασμένο), σε λυπάμαι.
Άνοιξε την τηλεόραση και βάλε Τατιάνα/Frauentausch. Και κράτα τη βαρυσήμαντη δήλωσή σου για τον εαυτό σου.
(Καθόλου κακή συμβουλή και για μένα, εδώ που τα λέμε)
Αντιμετώπισα, που λέτε, τις προάλλες το ακόλουθο πρόβλημα : εκεί που έπαιζα pro με τον κωστάκη τον καραμανλή στην καναπεδάρα με φραπεδάρα και στριφτό τσιγάρο (δικά μου, ο Κωστάκης τα δικά του "τα ξέχασε") και του έσκιζα τα βάρδουλα με την αδικουποβιβασμένη Πάρμα της καρδιάς μας, μου πατάει Πάουζε και μου λέει "Πρέπει να φύγω. Έχω να σπάσω τη σιωπή μου".
"Άσε ρε μαλάκα τα χαζά", του είπα.
"Όχι, όχι", μου είπε αναψοκοκκινισμένος από την προσπάθεια να σηκωθεί από τον καναπέ, "το εννοώ. Σε μισή ώρα βγαίνω στον αέρα να πάρω θέση". Κι έτσι ξαφνικά, όπως μπήκε στη ζωή μου, τον έχασα ξαφνικά, αλλά όχι πριν προλάβει να πάρει μια γενναιόδωρη δαγκωματιά από το καλτσόνε τέσσερα τυρία που είχε παραγγείλει, καταφέρνοντας μια δεύτερη λαδιά στο πουκάμισο που φορούσε.
Κι έτσι, έμεινα μόνος, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Ο Κώστας, προς τιμήν του, έλυσε τη σιωπή του και πήρε θέση. Εγώ?
Καταρχάς, αναρωτήθηκα, δικαιούμαι να πάρω θέση? Στην τελική, κερδίζω το ευρώ μου και συνεπώς το μπρέτσελ μου κουράροντας συχνά, αλλά όχι αποκλειστικά, γερμανούς με αλκοολικές παγκρεατίτιδες και γερμανίδες με πνευμονία από εισρόφηση και άνοια από τα 65 λόγω της πολλής trash τηλεόρασης. Ό,τι κι αν γίνει στο δημοψήφισμα, δε μου πέφτει λόγος. Ούτε λιγότερα ευρώ θα αποκομίσω τον Ιούλιο, ούτε περισσότερα, ούτε δραχμές.
Κι όμως, αποφάσισα να τοποθετηθώ.
Δε θα ψηφίσω γιατί δε θα είμαι Ελλάδα. Αν ήμουν όμως, θα ψήφιζα. Θεωρώ πως οι Έλληνες του εξωτερικού δικαιούμαστε να εκφέρουμε άποψη. Άλλωστε οι περισσότεροι από εμάς απουσιάζουμε λίγα χρόνια. Μερικοί μάλιστα προλάβαμε να ζήσουμε μόνοι μας χωρίς τη χρηματοδότηση του μπαμπά, να εργαστούμε, να ζήσουμε το πρώτο ή το δεύτερο κύμα μέτρων στην καθημερινότητά μας. Κάποιοι, στην τελική, έγιναν Έλληνες του εξωτερικού για αυτόν ακριβώς το λόγο : κατέληξαν πως είναι ανέλπιδο να παραμείνουν με την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζονταν οι ίδιοι (ή ο μπαμπάς) καλύτερη χρηματοδότηση, αλλά οπωσδήποτε καλύτερες συνθήκες.
Ας εκφράσουμε την άποψή μας λοιπόν, χωρίς να ξεχνάμε πως όταν μας μιλούν οι Έλληνες που ζούνε στην Ελλάδα, πρέπει να κάνουμε τουμπεκί και να ακούμε με προσήλωση. Ζούνε τα γεγονότα και την καθημερινότητα σήμερα, και από τις απόψεις τους, όσο ακραίες, έχουμε μόνο χρήσιμα συμπεράσματα να βγάλουμε.
Χαίρομαι πολύ που γίνεται δημοψήφισμα. Με ενθουσιάζει η προοπτική πως, έπειτα από χρόνια που οι κυβερνήσεις, με λαική εντολή από τις εκλογές, αποδέχονταν και θέσπιζαν νέα μέτρα εντελώς αντίθετα με τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, αφήνοντας ψηφοφόρους και μη εντός των συνόρων να κατεβάζουν χριστοπαναγίες σε απόγνωση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ, πως η κυβέρνηση, έπειτα από διαπραγματεύσεις, κατέληξε σε ένα αδιέξοδο. Δέχτηκε μια τελική πρόταση που περιείχε όρους "κόκκινες γραμμές". Οι δανειστές μας είπαν "αυτό είναι, δεν κατεβαίνω παρακάτω". Και αποφάσισαν, πιστοί στις υποσχέσεις τους, να το φέρουν στην κρίση του λαού. Δήλωσαν πως οι διαπραγματεύσεις που υποσχέθηκαν κατέληξαν σε αυτό το αποτέλεσμα : τι γνώμη έχετε?
Το αν διαπραγματεύτηκαν σωστά ή όχι είναι ένα άλλο θέμα και δε χωράει σε αυτή την ανάρτηση. Ίσως να χρειάζονταν λιγότερο βαρύγδουπες δηλώσεις, περισσότερα χαμόγελα και διαφορετικές αντιπροτάσεις.
Ίσως το δημοψήφισμα μπορούσε να γίνει λίγο νωρίτερα. Το χρονικό διάστημα από την ανακήρυξη του δημοψηφίσματος μέχρι την πραγματοποίησή του είναι μικρό, αλλα χρονικά περιθώρια, όπως βλέπουμε καθημερινά, δεν υπάρχουν.
Διάφοροι φωνάζουν ΣΚΑΝΔΑΛΟ!, γιατί δεν γνωρίζουμε καν το τι ψηφίζουμε. Εδώ είναι η ολοκληρωμένη τελική πρόταση των δανειστών, όπως δημοσιεύτηκε από την κυβέρνηση. Βοηθήστε, διαδώστε, εκτυπώστε, διαβάστε το δυνατά σε όλους.
Αμέσως μετά την προκύρηξη του δημοψηφίσματος, ακολούθησαν ποικίλες αντιδράσεις. Οι δανειστές μας αρχικά αρνήθηκαν πως αυτή ήταν η πρόταση, κοινοποιώντας μια διαφοροποιημένη, ελάχιστα βελτιωμένη πρόταση. Εν συνεχεία, απέσυραν την πρόταση, δηλώνοντας πως από τη στιγμή που η Ελλάδα αποφάσισε να τη θέσει σε δημοψήφισμα, δεν ισχύει πλέον. Έπειτα, υποστήριξαν αυθαίρετα πως το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι αν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ ή όχι, εμμέσως πλην σαφώς γνωστοποιώντας μας πως αν αρνηθούμε την πρότασή τους, θα βγούμε από το ευρώ. Στο χωριό του παππού μου αυτό το λέγανε τελεσίγραφο.
Τις τελευταίες μέρες δηλώνουν πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, οι διαπραγματεύσεις θα είναι σκληρές, αλλά να μην ξεχνάμε πως όσο να το πεις, θα μας μουτρώσουν λίγο.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση δηλώνει ως επί το πλείστον υποστήριξη στην πρόταση των δανειστών, τονίζοντας περισσότερο τις καταστρεπτικές συνέπειες του όχι και λιγότερο τις ευεργετικές του ναι.
Ας βάλουμε λοιπόν τα δεδομένα σε μια σειρά.
Όπως φαντάζεσαι, αν ήμουν την Κυριακή στην Ελλάδα, θα ψήφιζα όχι.
1. Θα ψήφιζα όχι γιατί σε ένα μεγάλο ποσοστό, δε συμφωνώ με την πρόταση των δανειστών.
Ενδεικτικά :
Δε συμφωνώ με την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, και στο 13% στα περισσότερα τρόφιμα, όταν π.χ. στη Γερμανία οι αντίστοιχοι συντελεστές είναι 19% και 7%, στη Γαλλία για τα ξενοδοχεία 7% και τα τρόφιμα 5,5%, στη Ρουμανία τα ξενοδοχεία στο 9% (αλλά τα τρόφιμα στο 24% - δε τους ζηλεύω.) Επι παραδείγματι, τα ξενοδοχεία μας και γενικά τα πακέτα διακοπών στην Ελλάδα είναι ήδη ασύγκριτα πιο ακριβά σε σύγκριση με την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία, και σας διαβεβαιώνω πως όσοι από τους γύρω μου επιμένουν να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, το κάνουν μόνο επειδή γουστάρουν τη χώρα και τους ανθρώπους της - οι υπόλοιποι προτιμούν τα οικονομικά πακέτα στη Μαγιόρκα (10% στα ξενοδοχεία και την εστίαση, 4-8% στα τρόφιμα).
Δε συμφωνώ στην πλήρη εξάλειψη του ΕΚΑΣ, ούτε στην αύξηση των εισφορών υγείας κατά 6% (για όλους όσους λένε πως στα μέτρα δεν περιλαμβάνεται η αύξηση των φόρων). Δεν είναι η σωστή μέθοδος για την εξορθολόγηση των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά η σωστή διαχείρηση των αποθεματικών τους, η σωστή συνταγογράφηση φαρμάκων, οι δικαιολογημένες και σωστά κοστολογημένες διαγνωστικές εξετάσεις και παρεμβάσεις από την μεριά των γιατρών (περιλαμβάνεται στην πρόταση) και η αξιολόγηση του προσωπικού - πόσοι χρειάζονται σε κάθε μονάδα υγείας? Και πόσοι από αυτούς κάνουν σωστά τη δουλειά τους?
Δε συμφωνώ πως αν ανακαλύψουμε, εκ του θαύματος, ισοδύναμα μέτρα, θα πρέπει να πάμε στους δανειστές και να τους ζητήσουμε την άδεια να μειώσουμε τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία γιατί βρήκαμε από αλλού λεφτά (π.χ. κερδίσαμε, ως κράτος, τη λοτταρία στη Νιγηρία).
Δε συμφωνώ με την αύξηση εισφοράς αλληλεγγύης από όλους. Δε συμφωνώ με την εξάλειψη φοροαπαλλαγών όπως επιδόματα πετρελαίου θέρμανσης για αυτούς που τα χρειάζονται. Δε συμφωνώ με την εξάλειψη της αποπληρωμής χρεών σε δόσεις, αλλά αντίθετα προκαταβολική καταβολή φορολογίας στο 100%. Έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα, σε μια πόλη, σε ένα χωριό, οπουδήποτε εκτός από την Σαντορίνη ή την Κέρκυρα, αυτοί που υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό?
Aσφαλώς, συμφωνώ με ορισμένες προτάσεις : συμφωνώ με τη μείωση των αμυντικών δαπανών, με τη διεύρυνση του φόρου πολυτελείας, με τη φορολόγηση των τυχερών παιχνιδιών, τη συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία. Επι παραδείγματι.
Εν κατακλείδι, το κείμενο της πρότασης δε θα το χρησιμοποιούσα σε καμία περίπτωση ως κωλόχαρτο. Αλλά αν πρέπει να ψηφίσω, θα το καταψήφιζα.
2. Θα ψήφιζα όχι γιατί μέσα στην πρόταση δεν περιλαμβάνεται η αναδιάρθρωση και το κούρεμα του χρέους
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Δεν είναι αποπληρώσιμο. Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ της συμπαθούς Λαγκαγντ το επιβεβαιώνει. Παρ'όλα αυτά, σε κάθε νέα πρόταση συμπεριφερόμαστε σα να είναι αποπληρώσιμο και περιλαμβάνονται ποσοστά του ΑΕΠ και δισεκατομμύρια σε βάθος 40-50 ετών. Κάθε νέα συμφωνία πρέπει να προϋποθέτει λογιστικό έλεγχο του χρέους και εν τέλει κούρεμά του. Η ιστορία μας μαθαίνει πως το κούρεμα και η αναδιάρθρωση του χρέους της Γερμανίας μεταπολεμικά ήταν ένας σημαντικός λόγος (αλλά όχι ο μόνος) που υφίσταται η Γερμανία στην κατάσταση που βρίσκεται. Όσο συνεχίζουμε να αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα, η κάθε νέα πρόταση είναι καταδικασμένη να μην αποφέρει κανένα όφελος.
3. Θα ψήφιζα όχι γιατί η πρόταση των δανειστών μας είναι "μη διαπραγματεύσιμη"
Η επίσημη εκδοχή είναι πως δε μπορούν να κάνουν άλλες "παραχωρήσεις", κάτι που δεν πιστεύω. Οι δανειστές μας προσπάθησαν να μας δώσουν να καταλάβουμε πως η απόρριψη αυτής της πρότασης σημαίνει απόρριψη της παραμονής μας στο ευρώ.
Δεν οραματίζομαι μια ευρωπαική νομισματική ένωση όπου οι πιο ισχυροί θα απαιτούν εφαρμογή μέτρων σε μια χώρα μέλος οι οποίες είναι άδικες και μη εφαρμόσιμες και αν η χώρα τις απορρίψει, θα την αποπέμψουν από την ένωση. Θέλουμε να είμαστε στο ευρώ και να μας φέρονται ισότιμα. Σύμφωνοι, τα σκατώσαμε ως άνθρωποι και κυβερνήσεις. Αλλά δε δεχόμαστε να μας θεσπίζουν όποια μέτρα θέλουν, με το φόβο οτι αν τα απορρίψουμε θα μας κόψουν την παροχή ρευστότητας. Μέχρι πότε? Ποιά είναι η κόκκινη γραμμή μας? Έχουμε ανεχτεί πολλά μέτρα κι έχουμε επιζήσει γιατί θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ. Μέχρι πότε? Με τι κόστος?
Δε με φοβίζουν τα τελεσίγραφα και ο μπαμπούλας της εξόδου από το ευρώ που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι δανειστές και οι εγχώριοι υποστηρικτές τους. Ψηφίζω χωρίς φόβο και απειλές, απερίσπαστος, ενάντια στα μέτρα με τα οποία δε συμφωνώ.
4. Θα ψήφιζα όχι γιατί οι δανειστές και οι υποστηρικτές τους μας έφεραν τα τελευταία χρόνια στην κατάσταση που είμαστε
Ψηφίσαμε πριν μερικούς μήνες μια καινούρια κυβέρνηση γιατί δοκιμάσαμε την εναλλακτική, και είδαμε οτι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που οι δανειστές "πρότειναν" καινούρια μέτρα και οι κυβερνήσεις μας έλεγαν σε όλα ναι, η κατάσταση γινόταν όλο και χειρότερη. Τα μέτρα δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, η ύφεση μεγάλωνε σε σημείο που αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μια άλλη εκδοχή : μια κυβέρνηση που δήλωσε πως θα διαπραγματευτεί, θα αντιπροτείνει και αν οι προτάσεις των συνομιλητών μας ξεπερνάνε κάποιο όριο, θα πει όχι. Και το έκανε.
Δεν εμπιστεύομαι τις προτάσεις των δανειστών μας. Δεν έχουν αλλάξει κατεύθυνση, δεν έχουν μάθει τα λάθη τους και δε τα παραδέχονται. Είναι στο ίδιο σκεπτικό που ήταν τόσα χρόνια και δεν απέφεραν τίποτα. Και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές τους, αυτοί που καταψηφίσαμε πριν λίγους μήνες, λένε και πάλι ναι σε ό,τι μας πουν. Δε τους πιστεύω, δε συμφωνώ και τους ξανακαταψηφίζω.
5. Θα ψήφιζα όχι γιατί οι οικονομικά ισχυροί Ευρωπαίοι έχουν επιδιώξεις που δε μου αρέσουν.
Οι πιέσεις και οι παρεμβάσεις άλλων Ευρωπαίων, πλην Ελλήνων, στα εσωτερικά της χώρας έχουν φτάσει σε ντροπιαστικό σημείο. Σύμφωνοι, ζητήσαμε να μας ξελασπώσουν, οπότε έχουν δικαίωμα να ζητήσουν και να εγκρίνουν, αλίμονο.
Από την άλλη, οι αντιδράσεις τους στη διενέργεια δημοψηφίσματος και οι δηλώσεις τους μου δείχνουν μια διάθεση να δώσουν ένα παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη. Ιδού, μια αριστερή/"αριστερή" ευρωπαική κυβέρνηση που έχει βρει το θάρρος να μη δεχτεί όλα όσα μας λένε, αλλά να πει και μερικά όχι. Είμαι πεπεισμένος πως έχουν σκοπό να μας χρησιμοποιήσουν ως παραδειγματισμό. Δηλαδή, να επηρρεάσουν υπέρ του "ναι", έτσι ώστε να δείξουν στην υπόλοιπη Ευρώπη πως πριν από τις εκάστοτε εκλογές δεν πρέπει να ξεχάσουν πως η τελευταία κυβέρνηση που αντιστάθηκε στα "θέλω" τους επέστρεψε σα βρεγμένη γάτα στην αυλή τους, πέρνοντας πίσω όποιες αντιρρήσεις προέβαλαν. Και μας απειλούν με αποπομπή από το ευρώ και οικονομική καταστροφή, ως ύστατο μέτρο της ιδεολογίας πως "όποιος δε συμφωνεί μαζί μας, καταστρέφεται".
Δε το θέλω αυτό. Δε θέλω οι Ευρωπαίοι με απαιτήσεις και απειλές να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις κατα βο'ύληση. Θέλω να ψηφίζω ελεύθερα όποιον θέλω, και αυτό να κάνει τη διαφορά. Δε θέλω όλες οι μελλοντικές μου κυβερνήσεις και οι υπόλοιπες της Ευρώπης να δέχονται απλώς κεντρικές διαταγές από τον καγκελάριο και τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας και τους Πρόεδρους τραπεζικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Έχουμε ήδη μια Ευρώπη, ουσιαστικά με μια τέτοια κυβέρνηση και πρωθυπουργούς εκτελεστικά όργανα. Σε αυτό λέω όχι. Θέλω την Ελλάδα ως ξεχωριστό και ισότιμο μέλλον της Ευρώπης, όχι ως ένα φτωχό και ενοχλητικό συγγενή μιας Ευρώπης-κράτους.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Σίγουρα πάνω στις φούριες μου, ξέχασα πολλά σημαντικά σημεία. Αλλά η βασική ιδέα είναι εκεί. Θα ψήφιζα συνειδητοποιημένα όχι. Διαφωνώ σε μεγάλο ποσοστό με την καταληκτική πρόταση, η οποία μπαίνει σε δημοψήφισμα. Δε θα ψήφιζα όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους μας. Τους ξενοδόχους, τους αγρότες, τους πιο χαμηλόμισθους από εμένα, που πλήττονται άδικα περισσότερο από εμένα. Πιστεύω πως το όχι μπορεί να φέρει μια καλύτερη κατάσταση, ενώ το ναι θα φέρει σίγουρα μια χειρότερη κατάσταση.
Και σε όσους, αξιότιμους συνευρωπαίους, συνομιλητές και ισότιμους συντρόφους μου, εντός κι εκτός των συνόρων, με απειλούν πως αν ψηφίσω όχι, θα μου κόψουν τη χρηματοδότηση και θα με αφήσουν να λιμοκτονήσω, έχω να απαντήσω με ένα τραγούδι.
Μου λένε αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
που όταν δαγκώνει, εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λέν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ'αλλάξω.
Μα εγώ με ένα άγριο, περήφανο χορό
σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω. Σιγά μη φοβηθώ.
Σιγά μην κλάψω. Σιγά μη φοβηθώ!
Ποιός είναι μαζί μου???
Υστερόγραφο : όσοι ποστάρουν στο ίντερνετ ή δηλώνουν σε κατ'ιδίαν συζητήσεις οτι αηδιάζουν από το διχασμό και τις διαφωνίες και οτι όλοι πρέπει να είμαστε μονιασμένοι και αγαπημένοι, με αηδιάζουν. Έχουμε ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας και οι γνώμες είναι πολλές. Θα διαφωνήσουμε, θα αντιπαρατεθούμε, θα υψωθεί κάποια στιγμή και ο τόνος της φωνής, αυτό είναι το νόημα. Αν κάποιος δε μπορεί να το αντέξει και καταφεύγει σε τρικούβερτους καυγάδες, χειρονομίες, βρισιές και χειροδικίες δεν είναι άξιος του διαλόγου και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζει κάθε ψηφοφορία. Και αν το μόνο που έχεις να πεις αυτή τη μεγάλη ώρα είναι οτι ενοχλείσαι από την οποιαδήποτε διαφωνία ή αντιπαράθεση σε βαθμό που να κατηγορείς οτι το δημοψήφισμα διχάζει το λαό (τον διχασμένο), σε λυπάμαι.
Άνοιξε την τηλεόραση και βάλε Τατιάνα/Frauentausch. Και κράτα τη βαρυσήμαντη δήλωσή σου για τον εαυτό σου.
(Καθόλου κακή συμβουλή και για μένα, εδώ που τα λέμε)
