Πριν από μερικά χρόνια, αυτό για μένα σήμαινε πως φοράω την καλή μου τη γραβάτα και κατεβαίνω στο κέντρο να παρελάσω.
Γνωστά και ως "Τα χρόνια της αθωότητας". Δε μου έδωσε το τηλέφωνό της, γιατί βρήκε τη γραβάτα μου παρδαλή. Το ίδιο θα μπορούσα να ισχυριστώ και για το βρακί της, αν φορούσε (bzing!). Αχ! Τα νιάτα!
Πλέον όμως, τα χρόνια περάσανε. Μας αποκαλούνε ακαδημαικούς πολίτες. Μεγαλώσαμε πολύ για παρελάσεις και γραβάτες. Η μόνη παρέλαση που θα κάνουμε από εδώ και πέρα, θα είναι χωρίς γραβάτες. Σοβαρέψαμε.
α) Στιγμιότυπο στρατιωτικής παρέλασης μια ηλιολουστη μέρα : ένα τανκ που περνάει
β) Στρατιωτική χούντα μια ηλιόλουστη μέρα : ένα τανκ που ετοιμάζεται να συνθλίψει τη Βουλή.
Διαλέξτε την αγαπημένη σας εκδοχή.
Άνθρωπος είσαι, μπαίνεις σε σκέψεις. Τι έχω κάνει με τη ζωή μου? Τίποτα, ασφαλώς. Ό,τι έχεις κάνει, στη συντριπτική πλειοψηφία ήταν ασήμαντες ή/και λάθος επιλογές, που οδήγησαν είτε σε απογοήτευση, είτε σε πολύ εφήμερη ικανοποίηση, που αφού έκανες ένα τσιγάρο, σου 'φυγε (και πήγες να φας και κάτι μετά). Και κάπου εκεί ανακαλύπτεις πως ό,τι όμορφο έχεις περάσει, σου συνέβη χωρίς τη θέλησή σου, αρκετές φορές και ενάντια σε αυτή.
Το σκέφτηκες λίγο? Αποδέχτηκες πως έτσι είναι τα πράγματα? Έγινες φίλος με αυτό?
Ωραία. Τώρα, αν έχεις όρεξη και χρόνο, διάβασε αυτά που συνέβησαν σε μένα και με χαροποίησαν. Αλλιώς, αν δε ζεις στη Θεσσαλονίκη, πήγαινε στη δουλειά σου όπως κάθε άλλη μέρα (ω ναι! Αγ. Δημήτριος, motherfunkers!)
6. Είδα το Κουρδιστό Πορτοκάλι για πρώτη φορά (2002)
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το αγαπημένο μου φιλμ πρέπει να ήταν οι "Μεγάλες Προσδοκίες". Μέχρι μια Κυριακή βράδυ, που ο πατέρας μου γύρισε από το βίντεο κλαμπ με αυτή την κασέτα, γιατί είχε συζητηθεί ο τίτλος της ταινίας και του είχα πει πως τον βρίσκω πολύ "δήθεν". "Και τι δηλαδή, πρωταγωνιστεί ένα πορτοκάλι με κουρδιστήρι?".
Αμούστακος έφηβος ακόμα, αντιδράω έντονα στις κουλτουριάρικες ταινίες με το μόνο τρόπο που ξέρω.
- Τι κέρδισα? : Ένα αξέχαστο βράδυ, το οποίο πέρασα κυρίως με το στόμα ανοιχτό αλλά χωρίς να μιλάω. That's what she said. Επίσης, την αγάπη για τον κινηματόγραφο, η οποία με οδήγησε σε μια λαμπρή καριέρα blogging και θαψίματος του Jude Law και του Spielberg, αγάπη που κινεί τα νήματά μου μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Γιατί μετά ήρθε ο Kubrick και τα υπόλοιπα έργα του, ο Lynch, o Tarantino, o Nolan και βλέπουμε.
- Τι έχασα? : Όταν έρθω σε γαλήνη με το ότι δεν έχω το ταλέντο για να γίνω κινηματογραφιστής, θα μπορώ να πω πως δεν έχω χάσει τίποτα. Α win-win situation.
- Σε ποιόν πρέπει να ρίξω την ευθύνη, τελικά? : Μέσα από μια σειρά πολύ άκυρων συγκυριών, υποθέτω στον πατέρα μου.
5. Έκανα σεξ! Στα ίσα! (???)
Εντάξει, φαντάζομαι πως ήταν αναπόφευκτο. Αργά ή γρήγορα όλοι το κάνουν. Και μάλιστα, μερικοί πιο γρήγορα από άλλους.
Δύο τυχαία παραδείγματα ανθρώπων που είχαν την ευκαιρία να κάνουν σεξ γρήγορότερα
Όπως θα σας διαβεβαιώσουν κι άλλοι ειδικοί, το σεξ είναι σεξ. Αλλά στο 5) μπαίνει αυτό που οι γυναίκες λένε "έρωτα", δηλαδή το σεξ με κάποιον που αγαπας. Δε πα να'σαι η Jessica Alba ή εκείνος ο άσχημος από τη σειρά του Παπακαλιάτη, είναι να σου τύχει.
"Hey, don't talk like that about masturbation. It's sex with someone I love."
Αλλά μη μπερδεύεσαι, δεν αναφέρομαι σε αυτό.
- Τι κέρδισα? : Ένιωσα υπέροχα για παραπάνω από ένα τέταρτο μετά τη λήξη της συνεδρίας. Για πολύ παραπάνω. Και επίσης, βεβαιώθηκα πως αυτό το πράγμα για το οποίο λέγανε στις ταινίες υπάρχει. Μου είχε περάσει από το μυαλό πως ήταν κατασκεύασμα του Χόλιγουντ, όπως ο Σούπερμαν. Αλλά είναι αληθινό, όπως ο Μπατμαν.
- Τι έχασα? : Αναπόφευκτα, όταν για την ικανοποίηση που παίρνεις από κάτι συνευθύνεται άλλος άνθρωπος, αργά ή γρήγορα χάνεις την ικανοποίηση. Είναι αυτό που λένε : όταν δεν έχεις σχέση και σεξ, νιώθεις μοναξιά. Όταν τα έχεις, φοβάσαι το θάνατο. Επίσης, όταν δεν έχεις σχέση, δε μπορείς να πας μαζί της στο Παρίσι.
- Σε ποιόν πρέπει να ρίξω την ευθύνη, τελικά? : Τυπική αδικία. Όταν πόσταρα ημίγυμνες γκόμενες, με διάβαζε. Τώρα, όχι. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, για πολλοστή φορά δεν απέφυγα να υπαινιχθώ πως έκανα σεξ με τη Τζέσικα Άλμπα. Πάμε παρακάτω!
4. Έγινα Άρης (1996)
Μέχρι τα 5 μου χρόνια, με επηρέαζαν να γίνω ΠΑΟΚ. Από τα 5 μέχρι τα 10 μου χρόνια, με επηρέαζαν να γίνω Ηρακλής. Έτσι, όταν έγινα 10 χρονών, έγινα Άρης.
Μέχρι το 1998 έβλεπα την ομάδα στην τηλεόραση, αλλά το επιστέγασμα ήρθε μια Δευτέρα βράδυ. Με ένα πεντακάθαρο ψέμα ξεγλίστρησα και πήγαμε στο Χαριλάου με τον αδερφό μου. Το ίδιο επαναλήφθηκε και την επόμενη βδομάδα κ.ο.κ., μέχρι που η Κυριακή στο γήπεδο έγινε ο κανόνας και η αποχή η εξαίρεση.
- Τι κέρδισα? : Όπως έγραψα παραπάνω, μια εξάρτηση που δεν απαιτεί κι άλλον άνθρωπο. Ή μάλλον, απαιτεί άλλους 11 ή 5, αλλά αυτοί θα είναι πάντα εκεί. Επίσης, κέρδισα αρκετές στιγμές χαράς, και ελάχιστες στιγμές έκστασης. Το γκολ του Καρκουρί στο Καυτατζόγλειο, τα 2 γκολ του Ντεμπά στον παοκ τα δυο τελευταία λεπτά του ματς. Αλλά η #1 στιγμή ήταν σαφώς αυτή.
Μόλις παρακολούθησες ένα νέο, εντελώς ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για στεφανιαία νόσο, το να ήσουν εκεί. Όπως και το να έπεσες κάτω στα πανηγύρια. Τα έχω και τα δύο.
- Τι έχασα? : Πολλές, μα πολλές Κυριακές που δε μιλιόμουνα. Και κάποιες Κυριακές δε σε παίρνει να μη μιλιέσαι. Όπως όταν είναι Αγ. Βαλεντίνου, όταν την επόμενη δίνεις μάθημα, όταν έχεις σχέση (βλ. το νούμερο 5)
- Σε ποιόν πρέπει να ρίξω την ευθύνη, τελικά? : Σε όσους προσπάθησαν να με κάνουν άλλη ομάδα, στον αδερφό που με πήγε σε εκείνο το Άρης - Πανιώνιος. Στους γονείς που έκαναν πως δεν ήξεραν πως πηγαίνουμε κρυφά στο γήπεδο (ΚΑΘΕ Κυριακή απόγευμα προέκυπτε για εμένα και τον αδερφό μου κοινή δραστηριότητα, μερικές εκ των οποίων ήταν απλά...κραυγαλέες).
3. Έζησα ένα εξάμηνο στην Κρήτη (2004)
Η Κρήτη ανήκει συνοριακά στην Ελλάδα. Αλλά το κλίμα, οι άνθρωποι, τα πάντα παραπέμπουν σε ξένη χώρα. Κι αυτό το λέω ως θετικό. Δεν αναφέρομαι στις φυσικές ομορφιές του νησιού ή τα τουριστικά must, γιατί αυτά δε τα έζησα ποτέ. Αναφέρομαι στην εμπειρία του να ζεις στο νησί, και να γίνεσαι μέρος της ζωής εκεί. Να γνωρίζεις ανθρώπους, να σε φιλοξενούν οι γονείς τους, να περνάς την καθημερινότητά σου εκεί. Γνωρίζω πως σε αρκετούς Κρητικούς αυτό δε κάνει πλέον καμία εντύπωση, αλλά για έναν "ξένο", ήταν μεγάλη υπόθεση.
- Τι κέρδισα? : Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μου προξένησαν τεράστιο ενδιαφέρον, και λιγότερους που μπήκαν μέσα στην καρδιά μου χωρίς επιστροφή. Επίσης, αυτός ο ενθουσιασμός μου με την Κρήτη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όποιον Κρητικό γνωρίζω, εξ'ορισμού τον βλέπω με καλό μάτι, και αυτό μου έχει βγει σε πολύ καλό.
- Τι έχασα? : Τίποτα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι παρεξηγούνται αρκετά εύκολα, αλλά το αποδίδω στο ότι οι σχέσεις που δημιουργούν είναι πολύ δυνατές, και όλοι μας σε αυτές τις περιπτώσεις περιμένουμε από τον άλλον να είναι σωστός σε όλα. Άσε που έχει και την πλάκα του, οι "κρητικοπαρεξηγήσεις" μας έχουν προσφέρει αρκετό γέλιο. Οπότε βάλτε κι αυτό στα θετικά.
- Σε ποιόν πρέπει να ρίξω την ευθύνη, τελικά? : Στο σύστημα των πανελλαδικών και σε όσους έγραψαν καλύτερα από μένα, με αποτέλεσμα να μην περάσω Θεσσαλονίκη και Λάρισα.
2. Έκανα τρίμηνη άσκηση στην Παθολογία (2009)
Και μόλις τελείωσα, σκέφτηκα πως είναι το 2ο πιο γαμάτο πράγμα που μου έχει συμβεί. Μετά από 5 χρόνια σπουδών, άρχισα να μαθαίνω Ιατρική, να γίνομαι χρήσιμος, να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που έγιναν καλοί συνεργάτες και με το πέρασμα του καιρού, φίλοι. Φέρτε λίγο στο μυαλό σας τον House και τα γιουσουφάκια του να πετάνε ιδέες για δύσκολα περιστατικά : προς το τέλος, έζησα στιγμές που ήμουν ένα από τα γιουσουφάκια.
- Τι κέρδισα? : Την ανακάλυψη ότι δε την αλλάζω αυτή την επιστήμη. Το αίσθημα του οτι ανήκω εκεί που βρίσκομαι, και δε θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού. Τη διάθεση να ξεπεράσω τα ωράριά μου, να προσφερθώ εθελοντικά, να βοηθήσω τον άγνωστο. Ένα σουρεαλιστικό πάρτυ στο φινάλε του τριμήνου.
- Τι έχασα? : Είμαι σίγουρος πως γινόταν πολλά τα βράδια που κοιμόμουν, και λυπάμαι γι'αυτό. Αλλά δε χανόμαστε. Δυστυχώς, πλέον δύσκολα κοιμάμαι τα πρωινά πέρα από τις 10 το πρωί.
- Σε ποιόν πρέπει να ρίξω την ευθύνη, τελικά? : Στο σύστημα εκπαίδευσης της σχολής, σε αρκετούς ανθρώπους με τους οποίους συνυπήρξα εκεί, διδάσκοντες και μη.
1. Ήμουν 16 - 18 χρονών (2002-2004)
Οι λάτρες της αριθμητικής ίσως υπολόγισαν πως αυτά στα οποία αναφέρομαι συνέβησαν σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σύμπτωση? Ήταν η περίοδος που είχα το χρόνο να παρασυρθώ από ό,τιδήποτε με αποσπούσε από τις λιγοστές υποχρεώσεις μου. Ήταν χρόνια που πίστευα οτι μπορεί να ερωτευτώ τρελά και να με εκφράζουν καψουροτράγουδα τύπου "Να το ξέρεις πως σ'αγάπησε πολύ το καλύτερο παιδί". Δεν είχα δει ταινίες, δεν είχα πάει σε συναυλίες, δε μου είχε παραδοθεί ποτέ ευειδής κορασίδα (σχεδόν) άνευ όρων, δεν είχα περάσει αξέχαστες ώρες με την κολλητή παρέα μου. Δεν ήμουν τόσο σαρκαστικός, όταν μιλούσα οι άνθρωποι με πίστευαν και δε θεωρούσαν οτι τους ειρωνεύομαι. Ήμουν ανοιχτός σε όλα, και όλα μου συνέβησαν.
- Τι κέρδισα? : Σχεδόν ό,τι υπάρχει σε αυτή τη λίστα. Και άλλα τόσα.
- Τι έχασα? : Όταν περνάς από εκείνη την ηλικία, η τωρινή ωχριά συγκριτικά. Στέλιο??? Και τώρα καλά περνάμε, αλλά τότε περνούσαμε καλύτερα, κακά τα ψέμματα...
- - Σε ποιόν πρέπει να ρίξω την ευθύνη, τελικά? : Στο νευρικό και ορμονικό σύστημα του ανθρώπου. Ή στο Θεό, if you swing that way.
Μέχρι τα 18, καλά τα πηγαίναμε. Αλλά τώρα, αρχίζουν οι παράγοντες κινδύνου για καρκίνο, καρδιά, πνεύμονες, τα αφροδίσια...
Χρειάζεται να συνεχίσω?
Τελικά, όλα τα ευχάριστα που μου έχουν συμβεί έγιναν παρά τη θέλησή μου.
Ας σου γίνει μάθημα! Ηρέμησε, μη στεναχωριέσαι, και μην παίζεις άλλο ντότες στο ίντερνετ καφέ. Γίνε διαθέσιμος.
Δες, επι παραδείγματι, δυο τρεις ολόκληρες σεζόν futurama στα καπάκια, τσακίζοντας αμύθητες ποσότητες γύρου στη διαδικασία. Δε μπορεί... Θα υπάρχει κάπου μια καλλονή που λατρεύει τον Dr. Zoidberg, MD, ο κώλος της είναι δυσανάλογος με το πόσα πιτόγυρα χτυπάει και περιμένει πως και πως να την πας στο Παρίσι. Και θα σε ανακαλύψει. Και τότε θα νιώσεις ωραία.
Ή, αν προτιμάς, τον εύκολο δρόμο για την ευτυχία, ξαναγίνε 17 χρονών.
