Δέχομαι πολλές ερωτήσεις σχετικά με το ελληνικό Πάσχα. Στεναχωριέσαι που δεν είσαι στην Ελλάδα? Θα σου λείψει? Θα ήθελες να το περάσεις με έναν σχεδόν άγνωστο ευειδή Έλληνα συνάδελφο? Αληθεύει πως τρώτε εντόσθια μεταμεσονύκτια? Αληθεύει πως πιστεύετε οτι μια λαμπάδα ανάβει από μόνη της?
Η μια απορία πιό εύλογη από την άλλη, θα έλεγα. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω ό,τι θα έκανε ο καθε ευσυνείδητος Gastarbeiter στη θέση μου : μάζεψα τα κομμάτια μου μετά από μια Ανάσταση - φιάσκο στο γειτονικό, πλην όμως φιλόξενο Oberhausen με την ορθόδοξη "εκκλησία" με τα "βιτρό" (φωτορεπορτάζ not found) και συνέθεσα μια λίστα από τα παλιά, τότε που για να γράψω ένα blog entry χρειαζόταν απλώς να μη ξαναδώ τη δεύτερη σεζόν του Arrested Development τρώγοντας μια γύρο-μια πατάτες-δύο κοακόλες.
"You're a chicken!"
"Actually, μόνο χοιρινό τρώω, but carry on"
Πράγματι, η ερώτηση είναι τόσο προφανής, που είναι ακατανόητο να μη την έχω απαντήσει ξεκάθαρα σε μορφή λίστας : τι αγαπάμε και τι μισούμε κάθε Πάσχα? Και συνεπώς, τι είναι αυτό που μας λείπει όταν απέχουμε από τους παραδοσιακούς εορτασμούς, και τι είναι αυτό που πανηγυρίζουμε έξαλλα που γλιτώσαμε?
- Χάσαμε : το μαραθώνιο ταινιών.
Ξεκινώ από τα προφανή. Μεγαλοβδομάδα : η ελληνική τηλεόραση σε μεγάλα κέφια. Όρεξη να'χεις και παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου Μπεν Χουρ, Βαραββάδες, Κλεοπάτρες, απανταχού Ιησούδες (?) με πρωτεργάτη κείνον από τη Ναζαρέτ, με Αν Μπάνκροφτ και Άντονι Κουίν και κόσμο και κοσμάκη. Και μπόνους, ανάλογα με τα κέφια των καναλαρχών, Όσα Παίρνει ο Άνεμος, Singin' in the Rain, Grease, Wizard of Oz, μέχρι και Vertigo μετά την Ανάσταση, βοήθειά μας. Κοινώς, αμέτρητες δικαιολογίες για να μη βγεις, αλλά να αποχαυνωθείς μπροστά στο χαζοκούτι με τις περιπέτειες του Χέστον και του Κλαρκ Γκέιμπλ μέχρι να σε πάρει ο ύπνος με το πρινγκλ στο χέρι (και η μυρωδιά να σε συνοδεύει μέχρι να πιάσεις το κατσίκι με το χέρι και έρθει η φυσική διαδοχή των πραγμάτων). Κοινώς, ευτυχία, τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή του.
Πάντως, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμα και αν για κάποιον ακατανόητο λόγο δεν καταφέρεις να δεις τα παραπάνω στανταράκια, γιατί π.χ. προτίμησες να αρτηθείς στο μόλυβο και μετά στα μωσαικά με την κοπέλα σου (επιλογή που προσωπικά βρίσκω πολύ τραβηγμένη μεγαλοβδομαδιάτικα, που κακό χρόνο να'χεις σάτυρε), μπορείς να εξιλεωθείς με ένα μόνο 8ωράκι κατάνυξης.
Το 8ωρο περιλαμβάνει και τα διαλέιμματα για διαφημίσεις του star, που είναι σκόπιμο, αλλά όχι απαραίτητο, να επωφεληθείς σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα : κατούρημα, facebook, κατούρημα, power nap, 5x5, κατούρημα.
Σπάρτακος. Κερκ σε μεγάλα κέφια. Λόρενς Ολίβιε βουτηγμένος στην πουστιά, το πιασες το υποννοούμενο μεγάλε. Πίτερ Ουστίνοβ να παίζει το χαλβά. Και Τόνι "Ξερολούκουμο" Κέρτις. Τα λόγια φτωχά : Πάσχα δίχως Σπάρτακο, πίτα-γύρο-με-απ-ολα δίχως μπόλικο κρομμύδι.
Αν και, εδώ που τα λέμε, να βλέπεις Σπάρτακο με βρακάκι πειρασμό και γάμπα κόλαση Μεγάλη Βδομάδα είναι και λίγο αμαρτία... Am I right ladies?
- Γλιτώσαμε : τη νηστεία.
Φυσικά, δεν αναφέρομαι στην ίδια την πράξη, γιατί απλούστατα αν δε γουστάρεις, δε νηστεύεις. Αναφέρομαι στην ατμόσφαιρα που επικρατεί, δηλαδή η μάνα σου δε μαγειρεύει κρέας (ειδικά φέτος, φαντάζομαι, η εξίσωση για πολλές οικογένειες θα διαμορφώθηκε στο 6 μέρες φακή = 200 γραμμάρια κατσίκι την Κυριακή), στο δρόμο σε στραβοκοιτάνε όταν χλαπακιάζεις μπέργκερ, Μεγάλο Σάββατο πρέπει ακόμα και στη Θεσσαλονίκη να περπατήσεις πάνω από δύο τετράγωνα προς αναζήτηση κρέατος, τόσο που σου περνάει από το μυαλό να γίνεις τροφοσυλλέκτης για να αντέξει το σάκχαρό σου τη δοκιμασία του να περπατήσεις 50 μέτρα παραπέρα για το πολυπόθητο μπέικον.
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά, απλώς ξεκάθαρα όταν γιορτινές μέρες σου επιβάλλουν διαιτολόγιο, προτιμώ αυτές που σε αναγκάζουν να σκάζεις από φαί μέρα παρά μέρα μέχρι να σιχαθείς που γεννήθηκες (βλ. λήμμα "Χριστούγεννα-Πρωτούγεννα").
- Χάσαμε : τον Επιτάφιο.
Είναι γνωστό σε όσους με αγαπούν πως λατρεύω την περιφορά του Επιταφίου, ΜΟΝΟ όταν αυτή συνοδεύεται από μπάντα. Όταν δε αυτή παίζει όμορφα και αρκετά δυνατά για να καλύψει την κουβέντα από δίπλα, δηλαδή οτι η Μαρίτσα η γειτόνισσα φέτος θα βάλει σαφράν στη μαγειρίτσα/πάντρεψε τον εγγονό της/ανέβασε τριγλυκερίδια/πέθανε, τότε όνειρο.
Τότε για μια στιγμή σου περνάει από το μυαλό πως όντως βρίσκεσαι σε κηδεία, πως όντως η ατμόσφαιρα είναι πένθιμη αλλά όχι μοιρολογίσιμη, και έχεις τη δυνατότητα, προαιρετικά, να χαθείς στις δικές σου σκέψεις, κάτι που ίσως μέρες που είναι, δε βρίσκεις καν το χρόνο να το κάνεις.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι : χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όποιον δυστυχή που, άλλη δουλειά δεν είχε, κάθεται να βάψει αυγά, και να τα στολίσει στο σπίτι, να τα προσφέρει στον κόσμο, να τα μαζέψει μετά το τσούγκρισμα, να τα καθαρίσει, να τα κόψει, να τα ξαναστολίσει αλλά αυτή τη φορά στο πιάτο με λάδι, λεμόνι, αλάτι και πιπέρι και να τα ξαναπροσφέρει στον κόσμο. Σας αγαπούμε.
Από την άλλη, ας ξεκαθαρίσουμε πως η αισθητική των αυγών και το καταβρόχθισμά τους δεν καταφέρνει να αντισταθμίσει το σαματά της προετοιμασίας, του τσουγκρίσματος "όλοι-με-όλους-και-ο-μικρός-να-κερδίσει-ακόμα-και-στην-εκκλησία-12.02" και της χοληστερίνης τόσο ψηλής "που δε στη μετράνε πια". Κοινώς, πολύ κακό για το τίποτα, και όπως όλα, έτσι κι αυτή η κατάσταση καταλήγει με τη μάνα σου να σε ρωτάει αν θέλεις "να σου καθαρίσει κανένα αυγουλάκι για πρωινό/δεκατιανό/σνακ/για τη λιγούρα". Εν κατακλείδι, η μεγαλύτερη χρησιμότητα που είχαν ποτέ τα κόκκινα αυγά ήταν όταν ήμασταν μικροί και χαιρόμασταν που κερδίζαμε το τσούγκρισμα (εκτός αν ο αδερφός μας έκλεβε), και οτι μας προσέφεραν το σκετσάκι του αμαν με τον τσοχατζόπουλο.
"ΩΩΩΩΩ...Το αυγό του υπουργού"
"Δεν πειράζει παιδί μου, δεν πειράζει".
Κοίτα φάτσα Σερβετά και θυμίσου έκφραση Καλυβάτση.
- Χάσαμε : τη μαγειρίτσα.
Δυστυχώς, φαίνεται πως είναι ταμπού να τρως μαγειρίτσα εκτός Πάσχα. Αλλά ακόμα και να μην ήταν, η αναμονή και η λύτρωση μετά την εκκλησία δεν αντικαθίστανται. Είναι όπως με τα πούρα : είναι πάντα ωραίο να κάνεις ένα πούρο, αλλά το ευχαριστιέσαι περισσότερο αν η ομάδα σου μόλις έχει κερδίσει το κύπελλο ή μόλις έχεις κάνει σεξ (ό,τι συμβαίνει συχνότερα κατά περίσταση).
Και φυσικά, ας θυμηθούμε πως σε όσους από εμάς αρέσει η μαγειρίτσα, σημαίνει πως μας αρέσει η μαγειρίτσα της μάνας μας. Άρα, ακόμα και αν σε όποιον κακοτράχαλο τόπο σε βρει η μέρα καταφέρεις να έρθεις αντιμέτωπος με ένα καζάνι μαγειρίτσα, θα είναι πάντα ένα φτηνό υποκατάστατο.
- Γλιτώσαμε : το δώρο Πάσχα.
Το οποίο απ'ό,τι φαίνεται πρέπει εμείς να το πληρώσουμε στους ταξιτζήδες, και όχι οι εργοδότες τους.
- Χάσαμε : την καλή παρέα του σουβλίσματος
Όταν κάνεις Κυριακή του Πάσχα με καλή παρέα, είσαι άρχοντας. Αρκεί η παρέα να μην αποτελείται σε καμία περίπτωση πάνω από 10 άτομα, να υπάρχει ένας καταμερισμός ευθυνών, ο ψήστης να είναι μερακλής και λίγο βωμολοχος και να μην υπάρχει άγχος να γίνουν όλα στην εντέλεια : ας αργήσαμε να το βάλουμε στη σούβλα, θα γίνει το γαμίδι. Όχι, δε θέλω άλλο αυγό, ευχαριστώ, έφαγα 38 χθες. Μα τι μου λέτε, μεγάλη αποτυχία φέτος η μαγειρίτσα, ε δε μπειράζει που τα γαμήσατε τη μάνα φέτος και την έβγαλαν όλοι με ψωμί και 38 αυγά, του χρόνου γεροί να είμαστε και τα άντερα δε χάνονται.
Κατά τα άλλα, λίγο μεζέ, αλκοόλ, αποφυγή συζητήσεων για πολιτικά/ομοφυλόφιλους, καιρό αίθριο και όλα καλά. Α, και μιας που είπα καιρό...
- Γλιτώσαμε : το λιοπύρι
ΟΚ, αυτό δεν ισχύει προφανώς για κάθε χρόνο, αλλά τα αυτιά μου πήραν φέτος κάτι για 33 βαθμούς κελσίου. Και ΟΚ, αν είσαι φοιτητάρα/δασκάλα και έχεις ρεπό, ζάχαρη. Το να δουλεύεις όμως από αρχές Μάη σε θερμοκρασίες που και ο ίδιος ο Ιησούς θα έπαιρνε τηλέφωνο το πρωί και θα έλεγε πως ταλαιπωρείται από οξύ διαρροικό σύνδρομο και θα πρέπει να απουσιάσει από το γραφείο σήμερα προκειμένου να λιώσει με τη σαμπρέλα και το μοχίτο στην πλαζ... Αμαρτία. Έχουμε καιρό για κουφόβραση. Μη βιάζεστε.
- Χάσαμε : το παραδοσιακό ούζο το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής
Μέσα στον παραλογισμό της, αυτή είναι μια συνήθεια που με τον καιρό έχω ενστερνιστεί. Αν κινηθείς με αντανακλαστικά και ταχύτητα τσίτα και βρεις τραπέζι βέβαια, μπορείς να θυμηθείς τη θυσία του θεανθρώπου καταναλώνοντας ανίερες ποσότητες Πλωμαρίου και να πλησιάσεις ακόμα περισσότερο στη Θέωση, putting the moves στην τύπισσα που κάθεται απέναντι στο κοκτέιλ μπαρ που θα επισκεφτείς μετά και γυρνόντας άπρακτος στην παρέα σου, ανακοινώνοντας πως ατύχησες, ήταν μπιφτεκού. Έπαιξες κι έχασες, τουλάχιστον η μαγειρίτσα απέχει λιγότερο από 24 ώρες.
- Γλιτώσαμε : την Ανάσταση στην εκκλησία
Κάθε Ανάσταση φέρνω στο μυαλό μου τον κόσμο που πραγματικά θέλει να πάει στην εκκλησία επειδή είναι σημαντικό για αυτόν να παρακολουθήσει την τελετή και να προσευχηθεί και έχει να υποστεί όλο αυτό το τσίρκο που μαζεύεται, φωνασκεί, γελάει και γενικώς όχι μόνο αδιαφορεί για την τελετή, αλλά κάνει ό,τι του περνάει από το χέρι για να τη σαμποτάρει. Γενικώς, η μόνη σπουδή που επιδεικνύει το ποίμνιο εκείνα τα μοιραία 12 λεπτά που παρίσταται είναι να βρει τους γνωστούς του (και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ειδικά όταν τα μέσα μπορούν να αγιαστούν άμεσα λόγω εγγύτητας στο ναό, για να βρει ο κωστάκης τη μαρία τη νύφη πληρώνουν τα τύμπανά σου, ο κάλος σου και οποιοδήποτε μέρος του σώματός σου βρεί εύκαιρο ο κωστάκης να σπρώξει για να φτάσει στη μαρία και να μάθει που έχει κλείσει τραπέζι για μετά, και αν χωράει αυτός με το χλιμίντζουρα φίλο του που μπορείς να φανταστείς πως θα φοράει γραβάτα και γυαλιστερό παπούτσι χωρίς κορδόνια).
Η κατάσταση είναι τόσο απελπιστική, που τα σχόλια κάποιου από την παρέα σου για τη χρονική συνέπεια της εξέλιξης της τελετής σου φαίνονται όαση χιούμορ. Άσε που πρέπει να φυλάγεσαι από τον κόσμο που πάει να φιλήσει τον άλλο κόσμο και κραδαίνει την αναμμένη λαμπάδα τζάμπο σα να είναι το εξκάλιμπερ. Δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς.
- Xάσαμε : τις κόκκινες γόβες (και ό,τι άλλο ασορτί)
Το 'πα. Πάμε παρακάτω.
- Γλιτώσαμε : το Χριστός Ανέστη - Αληθώς ο Κύριος.
Καλά, μια κουβέντα είναι, γιατί ως γνωστόν η Ορθοδοξία εκτείνεται στα πέρατα της Οικουμένης και αυτό περιλαμβάνει αυτή τη γωνιά της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, αλλά όσο να το πεις, το αποφύγαμε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το καπέλο, να θεωρείς αυτόματα οτι ο άλλος απέναντί σου είναι Ορθόδοξος και να τον αναγκάζεις να σου απαντήσει Αληθώς. Και αν δε το κάνει, να τον στραβοκοιτάξεις, ίσως και να τον κατσαδιάσεις υπενθυμίζοντας του τη σωστή απάντηση, επειδή το οτι δεν απάντησε Αληθώς είναι προφανώς απόδειξη οτι δεν ήξερε, όχι οτι δεν ήθελε. Και πότε σταματά αυτό? Κανα μήνα μετά, αν θυμάμαι καλά? Παραλογισμός.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Απολογισμός : you lose some, you win some. Φαίνεται πως αυτά που γλιτώσαμε είναι περισσότερα από αυτά που χάσαμε, αλλά σε κάθε περίπτωση, όπως σα τη Χαλκιδική δεν έχει, έτσι και γιορτές μακριά από την Ελλάδα δεν έχει.
Ή μάλλον, ας είμαι πιο ακριβής : γιορτές μακριά από τους αγαπημένους σου δεν έχει. Γι'αυτό σκόπιμο θα ήταν να αναλογιστεί κανείς αν θα ήθελε να είναι στην πατρίδα του για τις γιορτές, ή αν θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με το να ήταν οι δικοί του άνθρωποι μαζί του, "στα ξένα". Κι ανάλογα να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Κι ας βάζει το ντονεράδικο στη γωνία πολλή σως σκόρδο. Ρίχνει την πίεση, λένε στο Μουζάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου