Από αύριο η ζωή μας έχει και πάλι νόημα.
Ναι, πολυπράγμονα αναγνώστη μου, το ξέρω οτι η ζωή σου δεν αρχίζει και τελειώνει με τα παγκόσμια αθλητικά γεγονότα. Έχεις τα χόμπι σου, αγαπάς τη μουσική, απολαμβάνεις μια ταινία με υπερήρωες όσο ο καθείς ημών, μπορεί στα μεγάλα κέφια να σκαρώνεις και στιχάκια ή να χορεύεις και καμιά ζεμπεκιά. Αγαπάς το αγαπουλίνι σου, τους συγγενείς και φίλους, χτυπάς και αβάνα-κόλα στη Βαλαωρίτου ή μοχίτα στο πρώτο πόδι. Η ζωή σου είναι τόσο φουλ που σχεδόν δεν έχεις χρόνο για το μουντιάλ.
Ετοιμάσου, λοιπόν, να παραμελήσεις κάτι από τα παραπάνω. Γιατί αύριο αρχίζει το μουντιάλ.
Ξέρω, σε πιάνει πανικός. Φοβάσαι πως θα πας αδιάβαστος. Αλλά, έννοια σου. Θα σε άφηνα έτσι, παραμονές του πανηγυριού? Κάθε άλλο. Σου ετοίμασα την απαραίτητη λίστα με τα σος. Τα σκονάκια που θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο. Παραμέρισε λοιπόν όλα όσα θεωρείς πως ήξερες, την προσωπική σου κρίση και τις προτιμήσεις σου και ετοιμάσου για ακόμα μια φορά να κάνεις αυτό που ίσως ξέρεις καλύτερα : να δεχτείς την αυθαίρετη γνώμη μου σαν ευαγγέλιο.
Πάμε λοιπόν, όλοι μαζί, να δούμε τι θα δούμε μέσα στον επόμενο, μαγικό μήνα!
Στάση #1 : Σύντομη ιστορική αναδρομή
Εμείς, που πλησιάζουμε τα 30 αλλά δε τα φτάσαμε ακόμα, θυμόμαστε την πρώτη μας φορά αρκετά καθαρά : το μουντιάλ του 1994 στην Αμερική. Συνεπώς το αγαπάμε πολύ, ανεξάρτητα αν το θέαμα ήταν ικανοποιητικό. Εξάλλου, νιώθουμε σα να ήταν σήμερα τον ενθουσιασμό για την πρώτη εμφάνιση της εθνικής μας υπό την ηγεσία του αξεπέραστου Αλκέτα, τον Πάριο να τραγουδά "γειά σου Ελλάδα, ποιός θεός δε ζήλεψε τα θαύματά σου? ε? ποιός?", το Στράτο Αποστολάκη και τον Αντώνη Μήνου να υψώνουν τοίχος και Μηνα Χατζίδη με Σάββα Κωφίδη να δίνουν μια μέταλ νότα? Η συνέχεια γνωστή : 1-0 στο 2' και "α, ρε Μπατιστούτα, τι μας έκανες", 4-4-2 κλπ. Επίσης, δύσκολα θα ξεχάσουμε τα 5 γκολ του Σαλένκο και το 1 του Ροζέ Μιλά, την κεφαλιά του Λέτσκοφ ("το κάρφωσε!", αναφώνησε ο θείος μου στο μπαλκόνι στη Χαλκιδική), τη ματσάρα Βραζιλία-Ολλανδία 3-2, τη συμπαθέστατη Σουηδία, τον ενοχλητικό Παλιούκα και το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο που έδωσε τον τίτλο στη Βραζιλία.
Το 1998 ήμασταν ακόμα αμούστακα αγόρια αλλά απολαύσαμε την μεγάλη Κροατία του Σούκερ που άξιζε μια θέση στον τελικό, απογοητευτήκαμε από τον αποκλεισμό της Αργεντινής από την Ολλανδία του γίγαντα Μπέργκαμπ, και χασμουρηθήκαμε αδιάφορα όταν η Γαλλία κέρδισε την Βραζιλία στο Παρίσι και σήκωσε το τρόπαιο.
Το 2002 είχαμε την τιμή να απολαύσουμε το ωραιότερο παγκόσμιο κύπελλο των τελευταίων ετών στην Ιαπωνία και Νότια Κορέα. Παραδεχτήκαμε την έξοχη Τουρκία που παραλίγο να φτάσει τελικό, συμπαρασταθήκαμε με όλο μας το είναι στην τεράστια έκπληξη της Σενεγάλης, πανηγυρίσαμε έξαλλα την ισοφάριση του Ντελ Πιέρο με το Μεξικό που σήμανε την πρόκριση της Ιταλίας, αποχαιρετήσαμε άδοξα και νωρίς τον τιτάνα Μπατιστούτα και την Αργεντινή, θαυμάσαμε τη Βραζιλία και κυρίως το φάουλ του Ροναλντίνιο που εξευτέλισε τον απίστευτα υπερτιμημένο Σίμαν, δακρύσαμε από θυμό για τον πάρα πολύ άδικο αποκλεισμό Ιταλίας και Ισπανίας από την κλασσικά αδιάφορη Νότια Κορέα και τέλος ζήσαμε την απονομή δικαιοσύνης με την επικράτηση της Βραζιλίας επί της Γερμανίας σε ένα σφιχτό τελικό.
Το 2006 στη Γερμανία ακόμα και οι πιο σκληροί από εμάς δάκρυσαν με τον αποκλεισμό της τεράστιας Ελβετίας, ο οποιός ήρθε παρ'ό,τι οι συμπαθείς κεντρικοευρωπαίοι δε δέχτηκαν γκολ, πιστέψαμε στην Αργεντινή μέχρι να μας διαψεύσει το χαμένο πέναλτι του Αγιάλα, πιστέψαμε στο θαύμα της πεισματάρας Αγκόλας, αναποδογυρίσαμε το τραπέζι στα γκολ της Ιταλίας στον ημιτελικό απέναντι στη Γερμανία και αηδιάσαμε με τον τεράστιο εγωιστή Ζινεντίν Ζιντάν ο οποίος, στον τελικό (τελευταίο του παιχνίδι) εκτελούσε όλα τα κόρνερ απευθείας, τα πέναλτι σκαφτά και έριξε κουτουλιά στον Ματεράτσι επειδή του έβρισε τη μάνα ή την αδερφή (α τον σιχαμένο, πως τόλμησε κάτι τέτοιο σε ποδοσφαιρικό αγώνα), κοστίζοντας σε μεγάλο βαθμό στη Γαλλία το τρόπαιο απέναντι στην πάντα συμπαθή Ιταλία.
Το 2010 έγινε το χειρότερο μουντιάλ που θυμόμαστε, κυρίως λόγω βουβουζέλας. Παρ'όλα αυτά θυμόμαστε τη νίκη της εθνικής και την πίστη μας για πρόκριση απέναντι στην Αργεντινή, την τρελή πορεία των απολαυστικών Ουρουγουάης και Γκάνας, ενώ ζορίστηκα λίγο για να θυμηθώ ποιός έπαιξε τελικό και ποιός κέρδισε (η Ισπανία την Ολλανδία).
Στάση #2 : ...και, μιας που μιλάμε για ιστορία...
...στο δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα, απαντάμε Πελέ, για όλους τους πιθανούς λόγους.
Στάση #3 : όταν ακούμε την τάδε χώρα, το μυαλό μας πάει αμέσως...
ΟΜΙΛΟΣ 1
Bραζιλία : τα 3 "ρ", με τα οποία μεγαλώσαμε : Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο. Κανείς άλλος.
Κροατία : ψάχνοντας τους διαδόχους των Σούκερ, Ασάνοβιτς, Μπόμπαν, Προσινέτσκι.
Μεξικό : Χόρχε Κάμπος και Κουατεμόκ Μπλάνκο. Και ο μακρυμάλλης βαψομαλλιάς (Ερνάντεζ?)
Ναι, πολυπράγμονα αναγνώστη μου, το ξέρω οτι η ζωή σου δεν αρχίζει και τελειώνει με τα παγκόσμια αθλητικά γεγονότα. Έχεις τα χόμπι σου, αγαπάς τη μουσική, απολαμβάνεις μια ταινία με υπερήρωες όσο ο καθείς ημών, μπορεί στα μεγάλα κέφια να σκαρώνεις και στιχάκια ή να χορεύεις και καμιά ζεμπεκιά. Αγαπάς το αγαπουλίνι σου, τους συγγενείς και φίλους, χτυπάς και αβάνα-κόλα στη Βαλαωρίτου ή μοχίτα στο πρώτο πόδι. Η ζωή σου είναι τόσο φουλ που σχεδόν δεν έχεις χρόνο για το μουντιάλ.
Ετοιμάσου, λοιπόν, να παραμελήσεις κάτι από τα παραπάνω. Γιατί αύριο αρχίζει το μουντιάλ.
Ξέρω, σε πιάνει πανικός. Φοβάσαι πως θα πας αδιάβαστος. Αλλά, έννοια σου. Θα σε άφηνα έτσι, παραμονές του πανηγυριού? Κάθε άλλο. Σου ετοίμασα την απαραίτητη λίστα με τα σος. Τα σκονάκια που θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο. Παραμέρισε λοιπόν όλα όσα θεωρείς πως ήξερες, την προσωπική σου κρίση και τις προτιμήσεις σου και ετοιμάσου για ακόμα μια φορά να κάνεις αυτό που ίσως ξέρεις καλύτερα : να δεχτείς την αυθαίρετη γνώμη μου σαν ευαγγέλιο.
Πάμε λοιπόν, όλοι μαζί, να δούμε τι θα δούμε μέσα στον επόμενο, μαγικό μήνα!
Στάση #1 : Σύντομη ιστορική αναδρομή
Εμείς, που πλησιάζουμε τα 30 αλλά δε τα φτάσαμε ακόμα, θυμόμαστε την πρώτη μας φορά αρκετά καθαρά : το μουντιάλ του 1994 στην Αμερική. Συνεπώς το αγαπάμε πολύ, ανεξάρτητα αν το θέαμα ήταν ικανοποιητικό. Εξάλλου, νιώθουμε σα να ήταν σήμερα τον ενθουσιασμό για την πρώτη εμφάνιση της εθνικής μας υπό την ηγεσία του αξεπέραστου Αλκέτα, τον Πάριο να τραγουδά "γειά σου Ελλάδα, ποιός θεός δε ζήλεψε τα θαύματά σου? ε? ποιός?", το Στράτο Αποστολάκη και τον Αντώνη Μήνου να υψώνουν τοίχος και Μηνα Χατζίδη με Σάββα Κωφίδη να δίνουν μια μέταλ νότα? Η συνέχεια γνωστή : 1-0 στο 2' και "α, ρε Μπατιστούτα, τι μας έκανες", 4-4-2 κλπ. Επίσης, δύσκολα θα ξεχάσουμε τα 5 γκολ του Σαλένκο και το 1 του Ροζέ Μιλά, την κεφαλιά του Λέτσκοφ ("το κάρφωσε!", αναφώνησε ο θείος μου στο μπαλκόνι στη Χαλκιδική), τη ματσάρα Βραζιλία-Ολλανδία 3-2, τη συμπαθέστατη Σουηδία, τον ενοχλητικό Παλιούκα και το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο που έδωσε τον τίτλο στη Βραζιλία.
Το 1998 ήμασταν ακόμα αμούστακα αγόρια αλλά απολαύσαμε την μεγάλη Κροατία του Σούκερ που άξιζε μια θέση στον τελικό, απογοητευτήκαμε από τον αποκλεισμό της Αργεντινής από την Ολλανδία του γίγαντα Μπέργκαμπ, και χασμουρηθήκαμε αδιάφορα όταν η Γαλλία κέρδισε την Βραζιλία στο Παρίσι και σήκωσε το τρόπαιο.
Το 2002 είχαμε την τιμή να απολαύσουμε το ωραιότερο παγκόσμιο κύπελλο των τελευταίων ετών στην Ιαπωνία και Νότια Κορέα. Παραδεχτήκαμε την έξοχη Τουρκία που παραλίγο να φτάσει τελικό, συμπαρασταθήκαμε με όλο μας το είναι στην τεράστια έκπληξη της Σενεγάλης, πανηγυρίσαμε έξαλλα την ισοφάριση του Ντελ Πιέρο με το Μεξικό που σήμανε την πρόκριση της Ιταλίας, αποχαιρετήσαμε άδοξα και νωρίς τον τιτάνα Μπατιστούτα και την Αργεντινή, θαυμάσαμε τη Βραζιλία και κυρίως το φάουλ του Ροναλντίνιο που εξευτέλισε τον απίστευτα υπερτιμημένο Σίμαν, δακρύσαμε από θυμό για τον πάρα πολύ άδικο αποκλεισμό Ιταλίας και Ισπανίας από την κλασσικά αδιάφορη Νότια Κορέα και τέλος ζήσαμε την απονομή δικαιοσύνης με την επικράτηση της Βραζιλίας επί της Γερμανίας σε ένα σφιχτό τελικό.
Το 2006 στη Γερμανία ακόμα και οι πιο σκληροί από εμάς δάκρυσαν με τον αποκλεισμό της τεράστιας Ελβετίας, ο οποιός ήρθε παρ'ό,τι οι συμπαθείς κεντρικοευρωπαίοι δε δέχτηκαν γκολ, πιστέψαμε στην Αργεντινή μέχρι να μας διαψεύσει το χαμένο πέναλτι του Αγιάλα, πιστέψαμε στο θαύμα της πεισματάρας Αγκόλας, αναποδογυρίσαμε το τραπέζι στα γκολ της Ιταλίας στον ημιτελικό απέναντι στη Γερμανία και αηδιάσαμε με τον τεράστιο εγωιστή Ζινεντίν Ζιντάν ο οποίος, στον τελικό (τελευταίο του παιχνίδι) εκτελούσε όλα τα κόρνερ απευθείας, τα πέναλτι σκαφτά και έριξε κουτουλιά στον Ματεράτσι επειδή του έβρισε τη μάνα ή την αδερφή (α τον σιχαμένο, πως τόλμησε κάτι τέτοιο σε ποδοσφαιρικό αγώνα), κοστίζοντας σε μεγάλο βαθμό στη Γαλλία το τρόπαιο απέναντι στην πάντα συμπαθή Ιταλία.
Το 2010 έγινε το χειρότερο μουντιάλ που θυμόμαστε, κυρίως λόγω βουβουζέλας. Παρ'όλα αυτά θυμόμαστε τη νίκη της εθνικής και την πίστη μας για πρόκριση απέναντι στην Αργεντινή, την τρελή πορεία των απολαυστικών Ουρουγουάης και Γκάνας, ενώ ζορίστηκα λίγο για να θυμηθώ ποιός έπαιξε τελικό και ποιός κέρδισε (η Ισπανία την Ολλανδία).
Στάση #2 : ...και, μιας που μιλάμε για ιστορία...
...στο δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα, απαντάμε Πελέ, για όλους τους πιθανούς λόγους.
Στάση #3 : όταν ακούμε την τάδε χώρα, το μυαλό μας πάει αμέσως...
ΟΜΙΛΟΣ 1
Bραζιλία : τα 3 "ρ", με τα οποία μεγαλώσαμε : Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο. Κανείς άλλος.
Κροατία : ψάχνοντας τους διαδόχους των Σούκερ, Ασάνοβιτς, Μπόμπαν, Προσινέτσκι.
Μεξικό : Χόρχε Κάμπος και Κουατεμόκ Μπλάνκο. Και ο μακρυμάλλης βαψομαλλιάς (Ερνάντεζ?)
Μόνο αγάπη
Καμερούν : Ροζέ Μιλά και Σάμιουελ Ετό να μαγεύουν στα 40 τους. Και λίγο Πατρίκ Εμμπομά, για την ξενέρα.
ΟΜΙΛΟΣ 2
Ισπανία : Οι γκάφες του Θουμπιθαρέτα και ο Φερνάντο Ιέρο. Μίσος. Πιο βαρετος πεθαίνεις.
Ολλανδία : Ντένις ο τρομερός και πορτοκαλί κερκίδες.
Χιλή : η μαγεία του αξεπέραστου διδύμου Σάλας-Ζαμοράνο το '98
Αυστραλία : μετά τον Μαρκ Βίντουκα και το Χάρι Κιούελ το χάος.
ΟΜΙΛΟΣ 3
Κολομβία : Χιγκίτα, μαζί σου στις καλές και τις κακές στιγμές (περίπου στο 1:00, απολαύστε το Χιγκίτα να προσπαθεί να κόψει τη μπάλα στο Ροζέ Μιλά). Κάρλος Βαλντεράμα, το αυτό.
Ακτή Ελεφαντοστού : τον Ντιντιέ μόνο του εναντίον όλων.
Ιαπωνία : τους βαψομαλλιάδες Νακάτα, Όνο, Ιναμότο το 2002.
ΟΜΙΛΟΣ 4
Ουρουγουάη : Ντιέγκο Φορλάν και Λόκο Αμπρέου. Ο Σουάρεζ δεν έχει μπει στην καρδιά μου.
Κόστα Ρίκα : τον Ρολαντ Γκόμεζ του ΟΦΗ να παίρνει παραμάζωμα τη Βραζιλία.
Αγγλία : το ρομπότ του Πίτερ Κράουτς.
Ιταλία : την τεράστια τριανδρία Μαλντίνι-Νέστα-Καναβάρο.
ΟΜΙΛΟΣ 5
Ελβετία : Σεμπαστιάν Φράι, για τους ψαγμένους και Χακάν Γιακίν.
Εκουαδόρ : Ιβάν Καβιέδες και κίτρινη μάσκα σπάιντερμαν σιχαμένη μέσα στο σπασουάρ.
Γαλλία : για κάποιο λόγο, ΛεΜπεφ και Ντουγκαρί βεντέτες.
Ονδούρα : στα ίσα, ξαναπήγε η Ονδούρα μουντιάλ?
ΟΜΙΛΟΣ 6
Αργεντινή : Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, και μια πρέζα Αριέλ Ορτέγκα
Βοσνία και Ερζεγοβίνη : Μουσλίμοβιτς και Γιάχιτς, γιατί Σαλόνικα.
Ιράν : ...Μαγκνταβικία? Μαγκνταβικία πάνω στη γραμμή.
Νιγηρία : μπορεί να είχαμε την τιμή να απολαύσουμε στην Ελλάδα τους μουντιαλικούς Ορούμα, Λαβάλ και Εκουέμε, αλλά Νιγηρία σημαίνει Γιεκινί, Αμοκάτσι, Αμουνίκε και fashion icon Ταρίμπο Γουεστ
OMIΛΟΣ 7
Γερμανία : Γιούργκεν Κλίνσμαν εντός κι εκτός των γραμμών, η μουτσούνα του Όλιβερ Καν (ο οποίος σας πληροφορώ πως είναι γλύκύτατος ως σχολιαστής της γερμανικής τηλεόρασης). Α, και Κάρστεν Γιάνκερ, ασφαλώς, για να τρώνε τα μικρά το φαί τους.
Πορτογαλία : η χώρα που όσο ψηλά και να φτάσει, θα είναι πάντα η χώρα που κατέβαινε με φορ τον Παουλέτα και τον Έλντερ Ποστίγκα, τη χρυσή αλλαγή του βάζελου.
Γκάνα : κάτι Ασαμόα.
Αμερική : Μέολα στο τέρμα, Αλέξις Λάλας στα μπακ και Μπρους Αρίνα στον πάγκο.
ΟΜΙΛΟΣ 8
Βέλγιο : Μαρκ Βίλμοτς πάντα (ακόμα και τώρα ως προπονητής), άντε και μια ιδέα αδελφοί Μπενζά στα φορ.
Αλγερία : ευκολάκι. Ραφίκ Τζιμπούρ.
Ρωσία : μόνο αγάπη για τον μέγιστο Βλαντιμιρ Μπεστκσασκν.....[...]...ιτς.
Νότια Κορέα : εκείνος ο τύπος που έβαλε την κεφαλιά στην Ιταλία και μετά ο ιδιοκτήτης της Περούτζια τον έστειλε από κει που ήρθε (στη Νότια Κορέα).
Στάση #4 : το σαβουάρ βιβρ του μουντιάλ
- Με ευλάβεια παρακολουθούμε τον εναρκτήριο αγώνα, όλους τους αγώνες της εθνικής, της αγαπημένης μας χώρας εκτός εθνικής, και όλους τους αγώνες νοκ άουτ.
- Τουλάχιστον 5 μέρες πρέπει να δούμε ΟΛΟΥΣ τους αγώνες των ομίλων που διεξάγονται μέσα σε μια μέρα.
- Δεν είναι απαραίτητο, αλλά είναι συνετό, να παραγγέλνουμε κάθε μέρα που βλέπουμε μπάλα.
- Το επίσημο φαγητό του μουντιάλ είναι το πιτόγυρο, το επίσημο ποτό ο φραπές/η μπύρα.
- Κατάρα σε όποιον προβεί σε κάποια ανοησία του τύπου να παραγγείλει κινέζικο/να μαγειρέψει κάτι εκτός από μακαρόνια και/ή κοψίδια.
- Δεν είναι ντροπή να υποστηρίζουμε καμία εθνική, εκτός από τη Γαλλία και την Ισπανία. Ως γενικό κανόνα, υποστηρίζουμε Λατινική Αμερική και Αφρική, αντιπαθούμε Ασία (για περισσότερα, βλ. παρακάτω).
- Θέλουμε γυναίκες στην παρέα, αρκεί να έχουν ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για τον αγώνα εκτός από τα παρελκόμενα.
- Δικαιούμαστε να πετάξουμε τις γυναίκες έξω αν δείξουν το παραμικρό ίχνος θαυμασμού για τον Κριστιάνο Ρονάλντο.
- Καλό θα ήταν τους σημαντικούς αγώνες να τους παρακολουθήσουμε με οικογένεια/φίλους, αν το επιτρέπουν οι συνθήκες.
- Το κόμπο βουτιά στη θάλασσα - ούζο με καλαμαράκι και μουντιάλ στην ταβέρνα είναι ίσως όσο πιο κοντά μπορούμε να φτάσουμε στο θείο.
- Σεξ ή μουντιάλ? Στη φάση των ομίλων ντέρμπι, στα νοκ-άουτ αρχίζει να γέρνει το γήπεδο.
- Μουντιάλ και στοίχημα : επιβάλλεται για το καλό να ποντάρουμε. Προσωπική προτίμηση, ο πρώτος σκόρερ στον τελικό.
- Προβλέψεις δικαιούμαστε να κάνουμε δημοσίως μέχρι να αρχίσει το πρώτο ματς. Όποιος δηλώσει στις 30 Ιουνίου οτι είχε προβλέψει εξαρχής την ξέφρενη πορεία του Βελγίου επιβάλλεται να τιμωρηθεί με το να παραγγείλει δημοσίως Κοσμοπόλιταν.
Στάση #5 : ποιόν υποστηρίζουμε?
- Υποστηρίζουμε : Κροατία, Μεξικό, Καμερούν, Χιλή, Κολομβία, Ελλάδα, Ακτή Ελεφαντοστού, Ουρουγουάη, Κόστα Ρίκα, Ιταλία, Ελβετία, Εκουαδόρ, Ονδούρα, Αργεντινή, Νιγηρία, Γκάνα, ΗΠΑ
- Μας αφήνουν αδιάφορους : Βραζιλία, Ολλανδία, Αυστραλία, Αγγλία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Ιράν, Γερμανία, Βέλγιο, Αλγερία, Ρωσία
- Αντιπαθούμε : Ισπανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Πορτογαλία, Νότια Κορέα
Στάση #6 : εν συντομία...
- Το φαβορί : λόγω έδρας κυρίως, η Βραζιλία.
- Η καλύτερη ομάδα : με βάση το ρόστερ, η Ισπανία και η Γερμανία
- Η πιθανή έκπληξη : θα συμφωνήσω με τον αδερφό : το Βέλγιο.
- Η "ποτέ μη λες ποτέ" εθνική : η Γαλλία. Τόσο υπό διάλυση, που ή θα πατώσει ή θα μας τρελάνει όλους.
- Η απουσία : η Σουηδία, η Τουρκία και η Σερβία.
- Η αιώνια απογοήτευση : η Αργεντινή. Ελπίζω να πέσω έξω.
- Οι παίκτες που ανυπομονούμε να δούμε εν δράσει : ο Μέσι της Αργεντινής, ο Νειμάρ της Βραζιλίας, ο Αζαρ του Βελγίου, το δίδυμο Μπαλοτέλι/Κασάνο της Ιταλίας (αν κάτσει), η περμανάντ του Σαμαρά σε συνδυασμό με την πεντάευρη κώμη του Μητρογκολ
Στάση #7 : Πρόβλεψη
Η τετράδα θα αποτελείται από τις Βραζιλία, Ισπανία και Γερμανία (αν δε συναντηθούν νωρίτερα), συν μια σχετική έκπληξη. Ουρουγουάη? Βέλγιο? Ελπίζω όχι η Πορτογαλία. Από εκεί και πέρα, ο θεός και η ψυχή τους. Αν η Βραζιλία φτάσει τελικό, δύσκολα θα το χάσει. Η Αργεντινή θα μας κάνει να πιστέψουμε, αλλά βασίζομαι στο οτι η άμυνά της θα τα σκατώσει όταν θα έρθουν τα σημαντικά. Η Ιταλία πάει τελικό κάθε 12 χρόνια και πήγε ήδη το 2006, υπομονή. Η Αγγλία, ανανεωμένη, θα παίξει λίγη μπαλίτσα. Λίγη όμως. Η Κολομβία θα μας ακολουθήσει στην επόμενη φάση, αλλά χωρίς Φαλκάο δε θα πάει πολύ ψηλά. Η Κροατία δεν είναι καθόλου, μα καθόλου άσχημη ομάδα.
Ρεαλιστικά, ποντάρω στην εξής 8άδα :
Βραζιλία
Γερμανία
Ισπανία
Αργεντινή
Πορτογαλία
Ουρουγουάη
Ιταλία
Βέλγιο (έτσι, για την ίντριγκα)
Δύο είναι όμως σίγουρα:
Πρώτον, οτι σε ένα μήνα από τώρα θα μας πιάσει μελαγχολία για το οτι πέρασε κι αυτό το μουντιάλ.
Και δεύτερον, οτι θα δούμε τις ρώγες και τα δάκρυα του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου