Μια 11άδα πραγμάτων που έχω να δηλώσω για το ταξίδι μου στην Πράγα

Όπως γνωρίζετε, το Πάσχα πετάχτηκα μέχρι την Πράγα με ένα πιτ στοπ στη Ζυρίχη. Εκτός από ένα γερό πλήγμα στα οικονομικά μου, το ταξίδι αυτό μου χάρισε κι μερικές γνώσεις τις οποίες μόλις τώρα αξιώθηκα να ανθολογήσω. Ιδού λοιπόν τι έμαθα στις πασχαλινές μου διακοπές για πάντα :

1) H Ζυρίχη, που οι ξένοι τη λένε Τσουριχ, δεν είναι ακριβώς πόλη, αλλά ένα σύνολο από οικισμούς. Αυτό από τη μια είναι πολύ όμορφο γιατί είναι πήχτρα στο πράσινο, τα δάση και τους γάργαρους ποταμούς, αλλά από την άλλη σου δίνει τη βεβαιότητα οτι το αεροπλάνο δεν κατεβαίνει επειδή φτάνεις στον προορισμό σου, αλλά επειδή χάλασε το δεξί φαλάντζι.

2) Είχα ξεχάσει πως είναι να σου χαμογελάνε όπου κι αν πας. Ελβετοί και Τσέχοι υπάλληλοι είναι σα να έχουν πάθει τέτανο : χαμογελάνε συνέχεια. Όλοι τους μιλούσαν πολύ καλά αγγλικά, αρκετοί δε σου πιάνουν και κουβέντα και σου κάνουν αστεία. Από την άλλη, αρκετοί Ελβετοί ξεσπούν σε τραγούδι ενώ δουλεύουν. Μάλλον αν ζούσαμε κι εμείς στην Ελβετία θα είχαμε λόγο να τραγουδάμε, αλλά τώρα δικαίως θα χαρακτηριζόμασταν τρελλοί.

3) Στην Πράγα ήπια μπύρα μισόλιτρη και πλήρωσα κάτι λιγότερο από ένα ευρώ.

4) Οι Τσέχοι τρώνε ως επί το πλείστον κρέας. Αγαπάνε το σκόρδο, τη μπύρα, σερβίρουν σφηνάκια αψέντι αλλά δε συνηθίζουν να σου φέρνουν νερό όταν κάθεσαι κάπου. Όταν το κάνουν, είναι κι αυτό σε σφηνάκι.

5) Τα Τσέχικα, όπως και οι Τσέχοι, μοιάζουν με τα ρώσικα. Οι ίδιοι εμφανισιακά είναι σαν πολύ ωραίοι Ρώσοι : κυρίως ψηλοί, πάντα αδύνατοι, πολύ καλοφτιαγμένοι. Οι Τσέχες είναι πράγματι εξ'όλης και προόλης, απ'ό,τι μπόρεσα να καταλάβω. Δεν έχουν πρόβλημα να γίνουν πολύ διαχυτικές δημοσίως με διάφορους που βρίσκουν τριγύρω. Γενικώς, πάρα πολύ συμπαθής λαός.

6) Η νυχτερινή ζωή της Πράγας είναι αξιοθαύμαστη. Μπορείς να ακούσεις ό,τι μουσική προτιμάς μέχρι αργά, οι συγκοινωνίες είναι άψογες και 24ωρες και ο κόσμος αρκετός. Εντυπωσιακό γεγονός : τα ίδια άτομα όταν είναι το πρωί στο μετρό είναι απόλυτα σιωπηλοί (ακούνε μουσική, διαβάζουν κάτι ή απλά ρεμβάζουν), ενώ όταν γυρίζουν με το τραμ από τη διασκέδαση αργά το βράδυ κάνουν απίστευτη φασαρία, τραγουδάνε, χορεύουν και κάνουν τους καραγκιόζηδες. Λάτρεψα αυτό το διαχωρισμό τους : κάθε πράγμα έχει την ώρα του. Αντίθετα, όταν πλησίαζαν έλληνες, ό,τι ώρα και αν ήταν, τους έπαιρνες πρέφα από χιλιόμετρα λόγω της βαβούρας.

7) Οι πόλεις που διασχίζει ποταμός είναι πολύ όμορφες. Οι βόλτες στην Πράγα είναι πάρα πολύ ευχάριστες. Επίσης εντυπωσιάζει πως 2 στα 3 μαγαζιά είναι φαγάδικα, ενώ το τρίτο πουλάει σουβενίρ.

8) Οι Τσέχοι πλέον μισούν τον κομμουνισμό και αγαπάνε τους Αμερικάνους, όπως έλεγε και η ξεναγός. Επίσης, οι περισσότερες επέτειοι τυχαίνει να έχουν κοινή ημερομηνία με τις δικές μας (17 Νοέμβρη κλπ.). Όποιος πάει προς τα εκεί, ας μην παραλείψει να πάει στο μουσείο Κομμουνισμού, αλλά ας παραλείψει να πάει στο μουσείο με τα sex machines.

9) Οι Κινέζοι έχουν πάρα πολύ γέλιο, αρκεί να μη βρεθείς πίσω τους σε ουρά για ο,τιδήποτε.

10) Γράφεται "Καρλοβι Βάρι" και όχι "Κάρλο Βιβάρι", αλλά δεν πήγα.

11) Την τελευταία μέρα πριν φύγω, έμεινα για λίγο μόνος. Έψαχνα κάτι να φάω και να πιώ, και να σκοτώσω 1,5 ωρίτσα. Έβρεχε και το κρύο ήταν δυσανάλογο του ντυσίματός μου, αλλά περπάτησα για μισή ώρα προκειμένου να βρω κάτι ικανοποιητικό. Τελικά, οδηγήθηκα στο μαγαζί που είχα πιεί καφέ πριν από 2-3 μέρες, και ανέβηκα. Μισή ώρα, μια κρέπα και μισό καπουτσίνο μετά, κάπνιζα το πρώτο τσιγάρο μετά το φαγητό ΚΑΙ μαζί με τον καφέ, ζεστός και στεγνός πλέον. Γύρω μου ήταν κόσμος σε διάφορες ηλικίες, και το φως ήταν στην ακριβή ένταση ωστε να τους κάνει όλους να φαίνονται όμορφοι κι ελκυστικοί, χωρίς να αναδεικνύει περιττά κιλά, ατέλειες του προσώπου ή οτιδήποτε άλλο. Η μουσική ήταν σουινγκ κάποιας πολύ παλιάς δεκαετίας και ένα ζευγάρι στο διπλανό μου τραπέζι άρχισε να χτυπάει τα χέρια του στο ρυθμό και τότε κατάλαβα πως ναι, εκείνη τη στιγμή ήμουν ακριβώς εκεί που ήθελα να είμαι. Ένιωσα να ανήκω σε εκείνο το μέρος, με εκείνους τους ανθρώπους, μακριά από τη βροχή, το κρύο και οποιαδήποτε άλλη αντιξοότητα. Ήταν ένα φανταστικό συναίσθημα, και ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, πως ο καπουτσίνο έγινε πρώτα χλιαρός και μετά τελείωσε και πως τα τσιγάρα στο τασάκι έγιναν 5. Όταν όμως το κατάλαβα, είδα πως ήρθε η ώρα να φύγω. Να επιστρέψω στη βροχή, στο ξενοδοχείο, στη θεσσαλονίκη, στις υποχρεώσεις, τις αδιέξοδες σχέσεις, τις νύχτες της ανίας, τα γνώριμα.
Κατέβηκα τις σκάλες και βγήκα από την εξώπορτα, έσφιξα το κασκόλ μου, κούμπωσα μέχρι πάνω το παλτό μου. Μόλις το πήρα απόφαση, η πόρτα ξανάνοιξε και από μέσα ακούστηκε το πιο όμορφο τανγκό που έχετε ακούσει ποτέ. Έκανα πως δεν άκουσα, και αποφάσισα να αγοράσω μια ομπρέλα.

Εδώ, η απίστευτα στημένη φωτογραφία για επισφράγισμα


Την επόμενη πήρα το αεροπλάνο και γύρισα εγκαίρως για ένα πιάτο νόστιμη, πατροπαράδοτη μαγειρίτσα.

Όποιος από εσάς έχει αρχίδια, εύχομαι να τα καταφέρει καλύτερα. Ειλικρινά. Θα τον ζηλεύω και θα τον καμαρώνω.



Σημαντικό Υ.Γ. : Το παρόν ποστ θα ήταν αδύνατο χωρίς την φωτογραφία και την καθοδήγηση μιας μανδαμ που συνάντησα στας Πράγας, την οποία θα μερσώ διαχρονικά.