"Ναι καλά μαλάκα, όταν ήρθαν εδώ οι Radiohead έπαιξαν μια ώρα και δεν έπαιξαν το Creep".
Όχι, ΟΚ, στις 29 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο, δεν έπαιξαν μόνο μια ώρα.
Η πρώτη μου ανταπόκριση από την πρωτεύουσα της Ευρώπης δεν έχει να κάνει με την ίδια την πόλη, αλλά φυσικά με τον εαυτό μου.
Ακόμα και στην τρυφερή μας ηλικία, έχουμε προλάβει να έχουμε ανεκπλήρωτες επιθυμίες και φαντασιώσεις. Για εμάς που οι επιθυμίες αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με συναυλίες και φαί, μια καλή ιδέα θα ήταν να έρθουμε στο Βερολίνο. Μια πόλη στην οποία κοιτάς μια στιγμή αλλού και τσουπ! Χάνεις το live των Beirut. Αλλά όχι και των Radiohead. Προπληρώνεις το εξηντάρι, γιατί ήθελες να τους δεις ζωντανά από τότε που ήσουν creep και weirdo, τουτέστιν στα μαθητικά τα χρόνια που δε τ'αλλάζεις με τίποτα.
Πήγα λοιπόν, είδα, γύρισα σπίτι και κατέγραψα τη συναυλιακή εμπειρία των Radiohead στο Βερολίνο για να κάνω τον καμπόσο (as in, "Κοίτα με! Ζω τη ζωή στο Βερολίνο! Είμαι so hot right now!")
- Θε μου, τι οργάνωση!
Γενικώς, όταν πας ψημένος σε μια συναυλία, το τελευταίο πράγμα που θέλεις να σου συμβεί είναι απρόοπτα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά, του τύπου "Το εισιτήριο σας δεν είναι έγκυρο / μη σπρώχνετε, μανδάμ! / όχι ρε πούστη μου, το πορτοφόλι μου" και πάει λέγοντας.
Παρ'όλα αυτά, σχεδόν όλα λειτουργούσαν ρολόι. Προβλέποντας οτι η πλειοψηφία των 2-3 χιλιάδων θεατών θα προτιμήσει να φτάσει μέσα στο τελευταίο τέταρτο, αύξησαν τη συχνότητα της συγκεκριμένης γραμμής του μετρό, είχαν 3 διαφορετικά σημεία εισόδου με 4 υπαλλήλους στην καθεμία, ήλεγχαν την εγκυρότητα με μηχανήματα και barcode με αποτέλεσμα να περνάς από τον έλεγχο μέσα σε μισό λεπτό, χωρίς ουρά.
Α, και κάτι ακόμα : γιατί δεν έχουμε κι εμείς αυτό το μέτρο με τα ποτήρια και την εγγύηση? Είδα κόσμο να κρατάει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας 5 ποτήρια στο χέρι, με σκοπό να τα επιστρέψει και ακολούθως να του επιστραφούν τα 1x5 = 5 ευρώ που είχε καταβάλλει επιπλέον.
Θα μου πεις, το να αδειάζει το θέατρο και να μένουν πίσω άπειρα φελιζολένια καθίσματα δείχνει άλλη κουλτούρα που δε θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν.
- Σιγά μη φοβηθώ!
Σου λέει, αμα δεις τύπο με γενειάδα, σκουλαρίκι, κολλητό τζιν και γαλάζια μάτια, φύλαξε τον πισινό σου και τις τσέπες σου. Με αυτές τις αρχές με μεγάλωσαν και δε το κουνάω ρούπι.
Στη συναυλία απάντησα έναν από τους εμφανισιακά πιο τρομακτικούς τύπους ever : μακρύ μαλλί, σκουλαρίκια, τατουάζ, κουκουλοφόρος, κάπνιζε και κάτι που παίρνω το θάρρος να υποθέσω πως ήτανε ηρωίνη (γιατί έτσι κάνουν αυτοί οι αναρχικοί). Ως ευσυνείδητος ευρωπαίος πολίτης, αμέσως θέωρησα δεδομένο πως εποφθαλμιά το πορτοφόλι μου, ή, αν ήμουν τυχερός, τον έρωτά μου.
Μετά από λίγα λεπτά ο εν λόγω κύριος μου απευθύνει το λόγο, και με ρωτάει στον πληθυντικό μήπως γνωρίζω τι ώρα είναι, και άραγε ξέρω τι ώρα θα ξεκινήσει η συναυλία?
Οι άνθρωποι είναι κατά κανόνα ευγενείς. Ίσως προσποιητά και βεβιασμένα, αλλά με το σεις και με το σας. Ακόμα και χαρακτήρες που δυστυχώς βάση εμφάνισης θα τρόμαζαν κάποιους από εμάς. Όμορφα.
- ΟΚ, ένα προφανές : οι Radiohead τα σπάνε και τα έσπασαν.
Τι συναυλιάρα και τι μπαντάρα. Απλώς, μπράβο. Τα χειρότερα τραγούδια τους είναι πολύ καλά. Όση ώρα πέρασα εκεί, ήμουν πεπεισμένος οτι κάτι σημαντικό συμβαίνει στη σκηνή, μπροστά μου. Ωραίο συναίσθημα. Δεν έχω άλλα λόγια. Μεγάλο συγκρότημα.
Κοντύτερα δε γίνεται.
- Ι'm not, after all, getting too old for this shit.
Που λες, ξεκίνησα από το σπίτι στις 5, και μέχρι τις 8.30 που βγήκαν οι Radiohead, δεν κάθισα δευτερόλεπτο. Τουτέστιν, σκατά, με πονάει η πλάτη, τα γόνατα, τα ποδάρια, τα κότσια, τα ισχία, you name it. Και δεν ήταν η πρώτη φορά! Τώρα τελευταία το παθαίνω συχνά σε ορθάδικα, και θέλω να πάω σπίτι μου και να ξαπλώσω κάτω από την κουβέρτα μου και να δω telemarketing. Και είμαι 26.
Τελικά όμως, απ'ό,τι φαίνεται, δεν έχει να κάνει με την ηλικία μου, αλλά με τη μουσική που ακούω και τις συνθήκες. Γιατί μόλις το είχα πάρει απόφαση οτι θα πάω να καθίσω με τους μεσήλικες φαν των Radiohead, οι τελευταίοι βγήκαν στη σκηνή. Και μέχρι να φτάσω σπίτι μου στις 12, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό οτι θέλω να καθήσω. Ξεχάστηκα γιατί απολάμβανα απίστευτα το θέαμα, και γιατί μετά σκεφτόμουν πόσο απολαυστικό ήταν το θέαμα που είδα.
Αυτό που θέλω να πω είναι, το σκαρί μου βαστιέται ακόμα καλά, αρκεί να παίζει Radiohead στο παρασκήνιο.
- Ο Thom Yorke είναι νευρόσπαστο!!
Oι φήμες θέλουν τον τραγουδιστή των Radiohead να είναι 43 χρονών. Άλλες φήμες δε, τον θέλουν να είναι αυτός ο μελαγχολικός, ψιλο-ιδιοφυής, τρελοδημιουργικός τυπάκος του βίντεο :
Ε, δε θα το μάντευες βλέποντάς τον ζωντανά. Πρώτον, άφησε μαλλί και γένεια, και κάπως σε αποσπούν από τη φαλακρίτσα και τις ρυτίδες. Δεύτερον, πως και πόσο χτυπήθηκε επί σκηνής ο άνθρωπος! Τραγούδησε, έπαιξε κιθάρα, πιάνο, χόρεψε, χοροπήδησε, και έδειξε διάθεση η οποία με καθησύχασε, οτι έχουν χρόνια μπροστά τους, ίσως εξίσου καλά, ενδεχομένως και καλύτερα.
Aρκεί να μην αλλάξει conditioner. Και κάποιες άλλες μικροπρουποθέσεις, όπως, ξέρω γω, να μη το παρακάνει με ουσίες και οινοπνεύματα.
- Το γερμανικό κοινό δε φωνάζει όταν θέλει κι άλλο
Μικρή παρένθεση : Όταν οι Radiohead αποσύρονται στη μια ώρα και ένα τέταρτο, είναι σχετικά προφανές οτι θα ξαναβγούν. Στη Γερμανία δε φωνάζουν ούτε "Wir wollen mehr", ούτε "κι άλλο, κι άλλο", ούτε το προσωπικό μου αγαπημένο σε ελληνικές συναυλίες, "We want more!" (για το ενδεχόμενο η μπάντα να μην ομιλεί ελληνικά, και να απορεί στα παρασκήνια "What does κι άλλο mean? Should we go out there again or not?"). Απλώς χειροκροτούν και παίρνουν κι άλλη μπύρα.
- Μερικά σκόρπια σχόλια :
...Μεγαλύτερη ικανοποίηση : το να ακούς επιτέλους live το Paranoid Android. Sweet.
...Μεγαλύτερη ευχάριστη έκπληξη : η απογείωση του Nude από το In Rainbows. Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Όχι τόσο για την εκτέλεση, όσο για την ερμηνεία και το συναίσθημα να το ακούς από κοντά.
...Mεγαλύτερος πανικός : 2+2 = 5. Και για τον κόσμο και για τους ίδιους.
...Μεγαλύτερη ανακούφιση : οτι δεν έπαιξαν μόνο μια ώρα, αλλά δύο ώρες και ένα τέταρτο.
...Μεγαλύτερη απογοήτευση : βλ. παρακάτω.
- Κι ένα top 10, για να πάει γούρι!
Το top 10 των τραγουδιών που δεν έπαιξαν οι Radiohead, κατατεταγμένα σε σειρά ανάλογα με το πόσο ήθελα να τα ακούσω :
10.Τhe Trickster (αν υπήρχε η δυνατότητα, θα πόνταρα οτι θα είναι το πρώτο τραγούδι)
9. The Bends
8. You Never Wash Up After Yourself (ναι, καλά)
7. Street Spirit
6. No Suprises
5. Lucky
4. Karma Police
3. Creep
2. Nice Dream
1. Exit Music (For a Film)
Θέλω να πω, ΟΚ, ακόμα κι ένα καράβι με δίχως κατάρτια και δίχως πανιά σαν εμένα έχει ψιλοξεπεράσει κάποια τραγούδια. Αλλά ΟΚ, είσαι Radiohead και είναι Creep. Πως να το κάνουμε. Αλλά...
- ...οι Radiohead θέλουν πλέον να είναι, και είναι, μια electro μπάντα, με λίγη rock on the side.
Όχι οτι έχω παράπονο, αλλά ακόμα και στο Paranoid Android φαινόταν πως ο Yorke έκανε λίγο...αγγαρεία. Ενώ σε ένα άλλο τραγούδι δήλωσε πως είναι τόσο παλιό, που έχει ξεχάσει τους στίχους (1997). Και δεν έχει άδικο. Τα τραγούδια που απαιτούσα είναι ροκάκια της δεκαετίας του '90. Και όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, το 1995 ήταν πριν από 17 χρόνια, mother funker. Πάρτο λοιπόν απόφαση πως όπως όλα αλλάζουν, έτσι και οι Radiohead έχουν αλλάξει και αν έκανες τα στραβά μάτια, δικό σου το φταίξιμο.
Το γλυκόπικρο συναίσθημα αυτό λοιπόν, να βλέπεις τον Thom Yorke να χτυπιέται μπροστά στα synthesizer και να λες "Που είναι ο μελαγχολικός τυπάκος που τραγουδούσε Nice Dream?". Και μετά να αποδέχεσαι πως έχει αναπόφευκτα αλλάξει σε κάτι διαφορετικό, κάτι αναμφισβήτητα ωραίο, ίσως και καλύτερο ως πιο σύγχρονο. Και παρ'όλα αυτά όμως, να ελπίζεις πως δεν έχει ξεχάσει τα παλιά τραγούδια, σκέψεις και στίχους, και πως δεν έχουν σταματήσει να τον εκφράζουν, παρά μόνο τα έχει απλώς παραμερίσει.
Με λίγα λόγια, οτι παρ'οτι έχει αλλάξει, όταν σκέφτεται τις παλιές εποχές δε λέει "Πωπω, πόσο γελοίοι ήμασταν τότε."
Nice dream.
(Προς το παρόν υπάρχουν όλα τα βίντεα στο youtube... Δεν ποστάρω, αλλά όποιος ενδιαφέρεται, σπέυδει.)
