Άτιτλη ωδή στον ιδρώτα

Φίλε μου αναγνώστη. Πολυαγαπημένε, πιστέ μου συνοδοιπόρε.

Περνάμε δύσκολες και ταυτόχρονα μεγάλες στιγμές. Θα τολμήσουμε να κινηθούμε σε άγνωστα νερά. Τουτέστιν, δεν έχει λίστα σήμερα. Κι αν το αυτί μου παίρνει πως αυτό μπορεί να είναι το πρώτο ποστ που θα διαβάσουν νέοι αναγνώστες, ας έχει. Δεν ξέρω αν θα απογοητευτούν από την προσωπική εξομολόγηση.

Ίσως θα έπρεπε πρώτα να γράψω εκείνο το ποστ για το facebook. Αλλά, ας έχει. Υπομονή μέχρι τον Αύγουστο.

Teaser : τι γνώμη έχω πραγματικά για ό,τι ποστάρεις καθημερινά στο facebook?

Αλλά σήμερα δεν είναι Αύγουστος, πανέμορφε, πολυμήχανε και σεξουαλικό κτήνος αναγνώστη μου. Είναι ακόμα Ιούλιος, Κυριακή, και το θερμόμετρο ακόμα κι εδώ έχει καβαλήσει την τριαντάρα. Οπότε προλαβαίνω ίσα ίσα να σου εξομολογηθώ κάτι.

Ιδρώνω.

Ιδρώνω, επιστήθιε φίλε και εχθρέ μου, πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα. Απλώς είμαι από αυτούς τους υπανάπτυκτους ανθρώπους. Ιδρώνω όταν έχει πολλή ζέστη και υγρασία, αυτή την κατάρα που έστειλε κάποιος θεός για να μας τιμωρήσει που κάνουμε προγαμιαίο σεξ (worth it. Totally worth it). Ιδρώνω και χωρίς να έχει ζέστη. Ιδρώνω και στις ελάχιστες περιπτώσεις που απαιτείται από εμένα χειρωνακτική εργασία. Ιδρώνω όταν έχω άγχος, δηλαδή σχεδόν πάντα. Κι όπως λέει ο λαός, θέλει ο αγχωμένος να κρυφτεί και ο ιδρώτας δε τον αφήνει.

Ιδρώνω κι εγώ όπως και οι άλλοι γύρω μου. Ιδρώνουμε μαζί στους δρόμους, στη δουλειά, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και πρέπει όλοι μας να κάνουμε τα στραβά μάτια για τον ιδρώτα του άλλου, ενώ μέσα μας σιχτιρίζουμε την πλημμελή σωματική υγιεινή του "πλησίον" μας (sic). 

Ιδρώνω κι εγώ όπως και οι άλλοι και, ως επίδοξος επιστήμων, πρέπει να το αποδεχτώ. Αναγνωρίζω τη φυσιολογική διαδικασία και χρησιμότητα του ιδρώτα και πρέπει with a straight face να την εξηγήσω και να την αναπληρώσω στην πελατεία μου. Αλλά δε το δέχομαι. Ιδρώνω και μου απαγορεύονται τα γαλάζια πουκάμισα, ιδρώνω και έχω καλοκαιρινά ινστανταντέ που εξαιτίας της κατάστασής μου (ιδρωμένος) δε μπορώ να ανεβάσω στο facebook για να δεχτώ αβάντες από το φιλοθεάμον κοινό (huh?). Ιδρώνω και γι'αυτό στην καλοκαιρινή μου γκαρνταρόμπα επικρατεί το μαύρο και το σκούρο μπλε με ποσοστό μεγαλύτερο από του σαμαρά, του τσίπρα και του μιχαλολιάκου χύμα. Και εξαιτίας αυτού, ιδρώνω περισσότερο.

Ιδρώνω και το χειμώνα, το παραδέχομαι. Ιδρώνω όταν στη δουλειά μου παρουσιάζουν μια κατάσταση ολοκαίνουρια, του κουτιού που λένε, και ενώ κανονικά χρειάζεται να διαβάσω το manual μερικές ώρες πρώτα και να σπάσω τα μισά εξαρτήματα πριν το κάνω να (ψιλο)δουλέψει, πρέπει να δείξω πως για μένα αυτό είναι παιχνιδάκι, ρουτίνα σα να μαγειρεύω μακαρόνια λασπωμένα και να ρίχνω την έτοιμη πέστο ρόσο από πάνω και τόσο τριμμένο τυρί, που κάποιο δύσμοιρο ζωντανό βέλαζε χρόνια για να παραχθεί. 

Ιδρώνω όταν γνωρίζω νέο κόσμο και ξεχνάω δε μαθαίνω ποτέ το όνομά τους. Ιδρώνω όταν κάποιος μου μιλάει στο μπαρ και δεν ακούω ΛΕΞΗ και γνέφω καταφατικά, γελώντας, και με κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια γιατί μόλις με έχουν ρωτήσει αν τους θεωρώ μαλάκες. 

Ιδρώνω όταν τρώω. Σοβαρά, πόσο fucked up είναι αυτό? Για να αποφασίσω για την ώρα του δείπνου, πρέπει να ζυγίσω αν το σάκχαρό μου είναι τόσο χαμηλό που δικαιολογεί την παρατεταμένη αφυδάτωσή μου για να χλαπακιάσω (βλ. πάνω).

Ιδρώνω στο κρεβάτι. Μη με παρεξηγείς, αγαπητέ μου, εννοώ όταν κοιμάμαι. Μη πάει το μυαλό σου στο πονηρό, οτι δηλαδή ιδρώνω λόγω ερωτικών περιπτύξεων. Από τη μια, αυτό απαιτεί ένα σεβαστό σφρίγος, ένταση και ρυθμό ώστε η ερωτική πράξη να πιάσει τον ουδό αυτού που θεωρούμε σωματική εργασία και από την άλλη, αυτό απαιτεί παρτενέρ. Ξυπνάω και με έχει λούσει ιδρώς, και μακάρι να ήταν κρύος, όπως όταν είχα δει στον ύπνο μου οτι η καλή μου με απατούσε και πετάχτηκα ιδρωμένος και την παρακάλεσα αν ποτέ με απατήσει, να μου το πει. Ή όπως τότε που έμαθα πως η καλή μου με απατούσε και έπεσα ιδρωμένος για ύπνο. Αυτό θα ήταν ευχής έργον : ο ιδρώς μου είναι πιο καυτός και από την Τζέσικα Άλμπα στο Σιν Σίτι.

Doesn't get any hotter than this.

Και μιας που είμαστε στο θέμα της Τζέσικα : ιδρώνω όταν γνωρίζω, μιλάω, πλησιάζω, αγγίζω μια όμορφη κοπέλα. Ιδρώνω από άγχος, από ανυπομονησία, από ένταση αλλά κυρίως από άγχος μήπως καταλάβει οτι ιδρώνω από άγχος, και τότε πάει, γκρεμίστηκε η εικόνα του lame cool guy που υποθέτω πως είναι ο μόνος λόγος που μου επέτρεψε να τη γνωρίσω, να της μιλήσω, να την πλησιάσω, να την αγγίξω. Ιδρώνω όταν σκέφτομαι πως πάει, αυτό ήταν, όσες με άφησαν να τις αγγίξω, με άφησαν, αυτό ήταν, ή οτι στην τελική, από εδώ και πέρα θα με αφήνουν να τις αγγίξω κοπέλες που μαζί τους, ούτε facebook chat.

Συνοψίζοντας, ιδρώνω όταν δουλεύω, όταν είμαι σπίτι, όταν συναναστρέφομαι με τους περισσότερους των γύρω μου, όταν έχει ζέστη, συχνά και όταν δεν έχει, όταν σκέφτομαι, όταν πράττω, όταν χορεύω, όταν πανηγυρίζω την τεσσάρα στην FCB, όταν παρακολουθώ το live των Cat Empire, όταν περνάω χάλια.

Να σου ψιθυρίσω λίγα φωνήεντα ακόμα, λατρεμένε μου? Πλέον το αποδέχομαι, κάπως. Και πλέον μου περνάει από το μυαλό πως κάποιοι γύρω μου, στο παρόν ή στο μέλλον, μπορεί με τη σειρά τους να το αποδέχονται, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Αποδέχομαι πως έτσι είναι, και πρέπει να δουλέψω με αυτό. Και μετά σκέφτομαι πόσο περισσότερο ιδρώναμε όταν ήμασταν αλλού, με άλλους ή με κανέναν, κάνοντας άλλα πράγματα ή τίποτα. Άλλωστε, ο καθένας μας έχει έναν τέτοιο σταυρό να κουβαλήσει : για κάποιον είναι οτι βρίσκει ανιαρή τη δουλειά και τους γύρω του. Για άλλον, οτι πηδάει από γκόμενα σε γκόμενα (see what I did there?) χωρίς να βρίσκει ποτέ αυτό που νομίζει πως δικαιούται. Άλλος μετανιώνει για ό,τι έκανε, ή δεν έκανε. Ε, εγώ ιδρώνω.

Στην τελική, το έστειλε και η Μαρία, το καλοκαίρι έφυγε. Και είμαστε σχεδόν πανέτοιμοι να κρυφτούμε πίσω από στίβες ρούχων και υποχρεώσεων. Και όλα θα είναι πάλι καλά, γιατί μερικές φορές το γρασίδι είναι πιο πράσινο από τη δική μας μεριά. Και η άλλη μεριά, της ανικανοποίησης, της φευγαλέας και στιγμιαίας μόνο ικανοποίησης, των κακεντρεχειών, της μοναξιάς, της έλλειψης φιλοδοξίας, του χωρισμού και ναι, του ιδρώτα, πάει μαζί με το Δία να γαμηθεί.

Και τότε ιδρώνω λιγότερο. Και πάλι. Αλλά λιγότερο.