Ένα μεγάλο πρόβλημα που συνοδεύει τα περισσότερα οξέα προβλήματα υγείας είναι πως σε απασχολούν σώμα και πνέυμα. Έτσι, αντί να σκέφτεσαι ολημερίς και κυρίως οληνυκτίς τι post θα μπορούσες να ανεβάσεις ωστε να συνεχίσουν να σε κολακεύουν όμορφες κοπέλες και οξυδερκείς άντρες (ή και το αντίθετο, καμία αντίρρηση), η σκέψη σου λιμνάζει σε ιδέες δίωξης (Θεέ μου, γιατί όλα σε μένα), απαισιοδοξίας (δε θα ξανατρέξω/ξαναπαίξω βιολί/ξανακάνω τον καουμπόη ποτέ) και τέλος αυτομομφής (τι την ήθελα τη μπάλα? Δεν καθόμουν σπίτι να φάω μέχρι να λιποθυμήσω, που δεν αποτελεί και κίνδυνο για την υγεία?).
Μόλις όμως προσπεράσεις όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να σου έρθει στο μυαλό μια λίστα του Νίκου Δήμου και να αποφασίσεις να κάνεις μια ελαφριά παραλλαγή, απαριθμώντας μερικά τραγούδια που χαρακτηριστικά στεναχωριέσαι όταν τελειώνουν. Σε αφήνουν να θέλεις κι άλλο, γι'αυτό αρκετά συχνά τα ακούς και δεύτερη φορά στα καπάκια.
Αφού το πάρεις απόφαση, τελευταία στιγμή θα σου έρθει στο μυαλό πως ίσως θα πρέπει να παραδεχτείς πως η ιδέα δεν ήταν εντελώς δική σου. Τότε, μια κοινοτυπία του στυλ "δεν υπάρχει παρθενογένεση σε ______" (συμπληρώστε το κενό) θα σε καθησυχάσει, ενώ μια αναφορά στον κ. Δήμου (αξίζει να έχετε ένα φίλο σα το Γιάννη, χωρίς αυτόν δε θα είχα διαβάσει ακόμα τίποτα δικό του) θα σε κάνει να νιώσεις έως και μεγαλόψυχος.
1)
Tίτλος : Dibby Dibby Sound
Καλλιτέχνης : Βrooklyn Funk Essentials
Kαι που είναι το κακό...? : Το τραγούδι είναι μια αρκετά πετυχημένη διασκευή της μουσικής του Μότσαρτ. Για μένα ξεχωρίζει η φωνή, η οποία σε κάποια σημεία κάνει γυρίσματα που θα ήθελα να τα ακούω ξανά και ξανά. Να σημειωθεί οτι δεν ξέρω τι είναι τα γυρίσματα, αλλά κάπου το άκουσα και μου φάνηκε ωραίο.
2)
Τίτλος : Seaside Rendezvous
Καλλιτέχνης : Queen
Και που είναι το κακό...? : Νομίζω είναι οι στίχοι.
3)
Τίτλος : Μr. Pleasant
Καλλιτέχνης : The Kinks
Και που είναι το κακό...? : Δεν ξέρω, είναι πολύ παράξενο τραγούδι! Δε μπορώ να το βαρεθώ.
4)
Τίτλος : Βully Boys
Καλλιτέχνης : The Tiger Lillies
Και που είναι το κακό...? : Η φωνή και το ακορντεόν. Επίσης, ο τρόπος που κλείνει το τραγούδι. Αν και είναι πολύ ωραίος, θέλω να ξανακούσω την κορώνα.
5)
Τίτλος : Αnda Levanta (Go on, Rise Up)
Kαλλιτέχνης : Los de Abajo
Και που είναι το κακό...? : Βασικά, είναι από τους κυριότερους λόγους που είναι τόσο γαμάτο για μένα.
Μόλις το έβαλα για δεύτερη φορά.
6)
Τίτλος : Dreaming of You
Καλλιτέχνης : Coral
Και που είναι το κακό...? : Το ιδανικό CD θα είχε μέσα δώδεκα παραλλαγές αυτού του τραγουδιού. Ή δώδεκα φορές αυτό το τραγούδι. (Η ιδέα για τη λίστα μάλλον πρωτογεννήθηκε όταν έβλεπα στο chat την Κυριακή να ακούει αυτό το τραγούδι κάθε 2 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα...)
7)
Τίτλος : The Demise of Barbara and the Return of Joe
Kαλλιτέχνης : Ennio Morricone
Και που είναι το κακό...? : Όποιος δεν έχει δει το δεύτερο Kill Bill, ας μην προχωρήσει. ΜAJOR FUCKING SPOILER!
8)
Τίτλος : Romanca
Καλλιτέχνης : Kraljevi Ulice & 75 Cents
Και που είναι το κακό...? : Νομίζω στο οτι κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι την παρουσίαση στη eurovision. Αυτό συμβαίνει κυρίως ενώ οδηγώ.
Έτσι, ενδέχεται να εισέλθετε σε μια λούμπα (απλή συνωνυμία) και να ακούτε συνέχεια την ίδια λίστα ξανά και ξανά. Ένα νέο μαρτύριο του Σίσυφου, ή ένας ευχάριστος τρόπος να ζήσεις τη μίζερη ζωή σου, οπου οι μαύροι βγαίνουν πρόεδροι, οι γυναίκες πιάνουν υπεύθυνες θέσεις εκτός κουζίνας, στους άντρες αρέσει το Romanca και η μηχανή των γκολ εκ Πολωνίας κάθεται στον πάγκο?
Η απάντηση βρίσκεται μέσα σας.
2 σχόλια:
Κανονικά εδώ σύμφωνα με τους σωστούς κανόνες της διαδικτυακής συζήτησης,θα έπρεπε να βάλω τη δικιά μου λίστα.Ομολογώ όμως ότι σπάνια επιμένω σε ένα τραγούδι διαχρονικά. Συνήθως έχω 2-3 τραγούδια που τα ακούω μέχρι σκασμού, και τον επόμενο μήνα αλλάζω.
Επιπλέον, έχει μεταβληθεί και η πηγή ήχου. Συνήθως άκουγα μουσική στο σπίτι, τώρα που έχω αμάξι προτιμώ να απολαμβάνω τη μουσική μου εκεί, όπου όμως δημιουργείται το πρόβλημα των λίγων διαθέσιμων cd.
Ομολογώ ότι αυτές τις μέρες έχω λιώσει 3 τραγούδια,το Common people Pulp, to Don't Look Back In Anger από Oasis (το άκουσα σε ένα επεισόδιο του "Τσακ" και κόλλησα) και το The Light Will Stay On από The Walkabouts. Δεν είναι όμως τόσο άγνωστα για να τα πω ότι είναι κατά κάποιον τρόπο "δικά μου". Για να πω την κακία μου υπάρχουν 12 παραλλαγές του Dreaming of you. Mε το που το άκουσα ξεκίνησα να τις ψάχνω!
Τι σπόιλερ μας προειδοποιείς για το Κιλ Μπιλ; Είχε και υπόθεση για να την αποκαλύψεις με το βιντεάκι;
Και αναφορικά με τη Eurovision, το καλύτερο τραγούδι φέτος ήταν το σερβικό "Οro" της Jelena Tomasevic. Άκου το καπάκι με το Ederlezi του Μπρέγκοβιτς.
To όλο σύστημα με τις λίστες, να ξέρεις ότι μπήκε σα μόδα με το "High Fidelity" (αν και ήταν ψιλομέτρια ταινία, σου προτείνω 1000 φορές καλύτερη σε ίδιο στυλ το Clerks).
Πάντως χαρά στο κουράγιο σου που διαβάζεις Δήμου. Παρόλο που έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του ("Η χώρα του εδώ και τώρα", "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας", "Παρακμή και πτώση της Νεας Δημοκρατίας", "Η Κουτσοκώσταινα", και ένα αυτοβιογραφικό), μπορώ να πω ότι με ενοχλεί η αφ'υψηλού κριτική του, καθώς και η αίσθηση του αλάθητου που θέλει να δώσει στις απόψεις του, την ίδια στιγμή που ακριβώς επιτίθεται έναντι τέτοιων "αλάθητων" απόψεων. Τι πιστεύεις εσύ;
Όταν αναφέρεσαι στη μηχανή των γκολ εκ Πολωνίας ποιον εννοείς; Εγώ ξέρω μονάχα δύο: τον Κριστόφ Βαζέχα και τον Κριστόφ Μπότσιεκ! (επιθετικός του ΠΑΟΚ το 1994-95. Έμεινε στη μνήμη μας για τα 2 γκολ σε βάρος του Ολυμπιακού στο ματς εκείνης της σεζόν). Φαντάζομαι ότι δε μπορείς να πεις το ίδιο εύκολα μηχανή τον Βλόνταρτσικ.
Τέλος, σε εφχαριστώ για τον υπέρτιτλο. Σίγουρα θα έχει πολλή πλάκα το διπλό στο τηγάνι την Κυριακή. Ειδικά τώρα που με τον Παμπορίδη υπάρχει και εύκολο άλλοθι για τη διαιτησία αν τα πράγματα στραβώσουν.
Καλά να περνάς. Επόμενο χειροποίητο σεντόνι όταν ξαναθυμηθείς να ποστάρεις. Τα λέμε!
Μίλτος
Aγαπητή σκοτεινή πόλη,
ευχαριστώ για τα σχόλια.
1) Μου αρέσουν εξόχως και τα 3 τραγούδια, ειδικά το Don't Look Back in Anger, το οποίο θεωρώ το πιο υποτιμημένο τραγούδι των Oasis (είναι κρίμα να ακούγεται περισσότερο το wonderwall). Aσφαλώς τα τραγούδια της λίστας δεν είναι απαραίτητα άγνωστα ή κάτι τέτοιο, έτσι? Δεν ισχυρίζομαι οτι γνωστοποιώ στον κόσμο τραγούδια, αν τύχει να συμβεί κάτι τέτοιο, μεγάλη μου χαρά.
2) Ναι, το kill bill είχε υπόθεση... Έτσι δεν είναι?
3) Απ'ό,τι φαίνεται, το "Oro" είχε πολλούς θαυμαστές... Πειράζει που δε με εντυπωσίασε? (σωστή απάντηση : όχι)
4) Το σύστημα με τις λίστες...ναι, στη μορφή του top 5 υπήρχε πολύ στο high fidelity. Για μένα, είναι πολύ ωραίος τρόπος να βάζεις τις σκέψεις σου σε σειρά, καθώς και να τραβήξεις την προσοχή. Πιστεύω πως ο αναγνώστης τις προτιμάει, γιατί ξέρει πως αν δεν του αρέσει το item στη θέση 1, μπορεί να πάει κατευθείαν στο 2 χωρίς να ψάχνει που τελειώνει η αναφορά στο 1 κ.ο.κ. Άλλωστε, ακόμα και αυτή τη στιγμή σου απαντάω σε μορφή λίστας.
5) Το High Fidelity μου άρεσε πολύ σαν ταινία, και ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο που το έχει γράψει ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Nick Hornby. Το στυλ του μου ταιριάζει πάρα πολύ. Είμαι επίσης θιασώτης του Kevin Smith και έχω δει το Clerks αρκετές, θα έλεγα, φορές.
6) Δεν έχεις άδικο για τον Δήμου. Πάντως, η αφ'υψηλού κριτική γενικώς δε με ενοχλεί καθόλου όταν τη βρίσκω εύστοχη. Το ιδανικό είναι αφού αναγνωρίσεις κάθε κακώς κείμενο, να κάνεις κάτι για να το διορθώσεις. Δεν ξέρω κατα πόσο το κάνουμε όλοι μας αυτό, αλλά η αναγνώριση από μόνη της είναι σημαντικό βήμα. Το αλάθητο των απόψεων του...δεν ξέρω, δε μου βγαίνει σε μεγάλο βαθμό. Γενικότερα πάντως επιτρέπω σε κάποιο σημείο στους ανθρώπους που θεωρώ ευφυείς να πιστεύουν ένθερμα πως έχουν δίκιο (δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στο Δήμου).
7) Θέλω να πιστεύω πως προτού έγραψες για τον Πιοτρ, έπλυνες τα χέρια σου ευλαβικά. Μόνο αυτό.
8) Εδώ και λίγα χρόνια, οποιουδήποτε είδος "upset" των μεγάλων της Αθήνας με βρίσκει σύμφωνο. Ελπίζω μόνο να μη χάσει την στήριξη της ελλάδας η συμπαθέστατη ομάδα του παοκ από εξωαγωνιστικούς παράγοντες, όπως καφρίλα των οπαδών και κατευθυνόμενα διαιτητικά τερτίπια.
Θα έβαζα κι εγώ φωτογραφία του Brian, αλλά αν και μου αρέσει το μαρτίνι, δε μου αρέσει να κατουράω το χαλί και όσο απολαυστικό και αν βρίσκω το να καθαρίζω τον εαυτό μου με το να γλύφομαι, ο κοινωνικός περίγυρος με αποδοκιμάζει όταν το κάνω.
Δημοσίευση σχολίου