ΟΚ, σου ξεκαθαρίζω πως τα πράγματα είναι σφιχτά. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα αυτό το ποστ να είναι υπερβολικά προσωπικό για να μπορείς να το απολαύσεις. Το ενδεχόμενο να είναι τόσο αναμαλλιασμένο και μακροσκελές που να μη βγάζει νόημα δίνει 1,25. Αλλά πα στο διάολο (κεφαλαίο?), μου αρέσουν αυτά. Και βιάζομαι. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να του απονέμεται το όσκαρ για τη χρονιά που πέρασα, για την ερμηνεία μου στο φινάλε, για το casting. Και θέλω να πω τις κουβέντες μου και τις ευχαριστίες μου πριν η ορχήστρα με διώξει από το μικρόφωνο. Οπότε φτιάξε καφέ.
Ήρθε η ώρα να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα : τι πάθαμε μέσα στο 2012 που μας έφτασε ως εδώ.
10) Μας την είπαν ταινίες και βιβλία
Όπως ένα τόσο κλασσικό βιβλίο, όπως το Lord of the Flies.
Ένα βιβλίο που μας υπενθύμισε αυτό που μας είχε μάθει ο Ουμπέρτο Έκο : πως δεν έχει σημασία πως ξεκινάει κάτι, αλλά το ταξίδι και ο προορισμός. Μπορούν να μας συγχωρεθούν πολλά λάθη στην αρχή και στην πορεία : η ιστορία μας όμως θα κριθεί από το φινάλε. Κι εκεί δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη, παρά μόνο άνθρωποι με γεννητικά όργανα και άνθρωποι που ακόμα δεν έχουν. Έτσι θα μας θυμόμαστε, στοιχεία του παρελθόντος, μετά από χρόνια : από την τελευταία πράξη του θεατρικού σας. Και όταν αυτή είναι τόσο breathtaking όσο το φινάλε αυτού του βιβλίου, δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ. Αλλιώς... πολύ σύντομα.
(Έχει σημασία που ξεκινώ έτσι : ήδη ζητάω την υπομονή σας μέχρι το φινάλε, και τη συγχώρεση για τα λάθη στην πορεία.)
Μας την είπαν ακόμα και trailer, που μας έκαναν να καρδιοχτυπήσουμε με ανυπομονησία μέσα από 2 εικόνες, 2 κουβέντες και μια μουσική :
"I wish I had done everything on earth with you"
...
Όπως η ταινία έκπληξη της χρονιάς : Crazy, Stupid, Love
Έργα που πιάσανε το συναίσθημά μας και τους ρίξανε μπατσάκια. Έργα που μας βοήθησαν να συνειδητοποιήσουμε πως πλέον, με τους ανθρώπους γύρω μας, δε θέλουμε να κάνουμε τακτική. Πως στην τελική, αποκτήσαμε τη συναισθηματική ωριμότητα να δώσουμε και να πάρουμε χωρίς πλαφόν. Εμάς μας πήρε 26 χρόνια, του Ryan Gosling περίπου μια ώρα ταινίας για να πάει από εδώ :
...εδώ :
Πράγματι, τι κάναμε μέχρι τώρα? Βαριέμαι και μόνο που το σκέφτομαι. Βαριέμαι για λογαριασμό μου στο παρελθόν, βαριέμαι για λογαριασμό όλων μας που πιθανώς να συνεχίσουμε να κάνουμε τακτική, να πούμε / ακούσουμε "νιώθω πιεσμένος", να προσαρμόσουμε τι δίνουμε ανάλογα με το τι μπορεί να πάρει ο άλλος, να προσαρμούσε το τι παίρνουμε ανάλογα με το τι μπορεί να δώσει ο άλλος.
Βαριέμαι που άκουσες την έννοια "παραμύθι" και βαρέθηκες.
(Σημείωση τελευταίας στιγμής : θα μου περάσει.)
9) Νιώσαμε οτι είμαστε ακριβώς εκεί που θέλουμε, αλλά και πρέπει, να είμαστε
Και, ας πούμε δυστυχώς, αυτό για πολλούς από εμάς σημαίνει μακριά από την πατρίδα μας, την πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Πρόκειται, βέβαια, για συναίσθημα διαρκείας, με σαφείς όμως αιχμές, που για εμένα έτυχε να είναι εδώ :
Tι προσπαθώ να πω : μέσα στη χρονιά ψαχτήκαμε, και φτάσαμε στο σημείο να πούμε και να το εννοούμε οτι δε θέλω να έρθω να σε βρω, αλλά εύχομαι εσύ να ήσουν εδώ. Nιώσαμε πως όσοι δεν ήταν εκεί, είχαν τα μάτια τους στραμμένα εκεί από μακριά. Ακολουθήσαμε τα παιδικά, εφηβικά και ενήλικά μας όνειρα και ινδάλματα στα μήκη και τα πλάτη. Βρήκαμε ένα μέρος και μια κατάσταση που με χαρά μας θα αποκαλούσαμε "σπίτι μας". Και προς στιγμήν, ξεβρακωθήκαμε τόσο που σου δώσαμε να καταλάβεις οτι θα ήσουν ευπρόσδεκτη στο ταξίδι μας. Συμπάθα μας. For a minute there, we lost ourselves.
8) Αντιληφθήκαμε, μέσω των social media, τι ψυχάρες υπάρχουν εκεί έξω.
Καμία διαφωνία με το οτι είμαι η γενιά του facebook και του twitter. Καμάρι μου, όσο αυτό μου επιτρέπει να παίρνω μια μικρή ιδέα του τι παίζει στο μυαλό της Kelly Oxford :
Tι να βγω εγώ μετά και να σου πω, στο 6), οτι μέχρι στιγμής ερωτευόμαστε τα είδωλα που κατασκευάσαμε, και όχι τον άνθρωπο δίπλα μας? Η άλλη σου το είπε μέσα σε μια πρόταση : οτι όταν ο άλλος κοιμάται (=δε μπορεί μέσω της συμπεριφοράς του να σου διαψεύσει την τέλεια εικόνα που έχεις στο μυαλό σου), τον αγαπάς περισσότερο.
Θέλεις να κάτσω να σου κάνω ανάλυση του τραγουδιού της άνοιξης, του Fairy Tales? Θέλεις να μιλήσουμε για παραμύθια, και πόσο κακό κάνανε στην διαπαιδαγώγησή μας? Θέλεις να κάνουμε κουβέντα πόσο αποκαρδιωτικό είναι που οι γυναίκες στη χώρα μας λατρεύουν τους στίχους αυτού του τραγουδιού? Θέλεις να μιλήσουμε σε πόσο μεγάλη σύγχυση βρίσκεται η κοπέλα που τραγουδάει, και κατ'επέκταση όποιος απλός θνητός ταυτίζεται με τους στίχους του?
Πολύ ευχαρίστως. Αλλά τι να σου πω εγώ, όταν η άλλη έχει να γράψει :
Παιδιά, παιδιά. Κάτι καλό γίνεται στα social media. Και πολλά κακά. Αλλά ας μην υποτιμάμε το οτι εξαιτίας τους, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μας οτι κυκλοφορούν σοβαροί άνθρωποι, με χιούμορ και διορατικότητα. Απλώς, ακόμα μας κρύβονται πίσω από μια οθόνη. Θα δούμε...
7) Eξαπατηθήκαμε
Φέτος ήταν η χρονιά που μας είπαν ψέματα, στα μούτρα. Ξεδιάντροπα. Ενώ το ξέραμε οτι μας λένε ψέματα, και το ήξεραν οτι το ξέραμε.
Δηλαδή, φέτος ήταν η χρονιά που συναναστραφήκαμε ερωτικά, φιλικά, επαγγελματικά και πολιτικά με ανθρώπους λίγους. Που όχι μόνο τους πήγε η καρδιά και το μυαλό να μας εξαπατήσουν, αλλά δεν ένιωσαν καμία ανάγκη να εξιλεωθούν μπροστά μας με το να το παραδεχτούν.
Kαι μάλιστα, όταν εμμέσως πλην σαφώς τους είπαμε οτι ξέρουμε οτι μας την έχουν κάνει... Αυτοί με θράσος επέμειναν στην άρνησή τους, αναγκάζοντάς μας να φτάσουμε στο σημείο να εκθέσουμε τις αποδείξεις της προδοσίας τους.
"Αmensioto : αν θες να γράψεις ένα παράπονο ή μια κριτική για κάποιον χωρίς να τον στοχοποιήσεις χρησιμοποιώντας και το όνομά του, στο τέλος βάζεις το hashtag #amensioto"
Eπειδή πρέπει και κάπου να καταλήξω όμως, ας πούμε πως μάθαμε κάτι. Μάθαμε, σαφώς, πως νιώθει κάποιος που παραδίδει την τύχη στα χέρια του άλλου με εμπιστοσύνη άνευ όρων, και προδίδεται.
Kαι ας πούμε πως μάθαμε την ματαιότητα της "εμπιστοσύνης άνευ όρων". Και ας πούμε, πως την επόμενη φορά...
(Ταυτιστήκαμε, παρ'όλα αυτά, με την πυγμή με την οποία ο Townsend κοπανάει το όργανο στο πάτωμα)
6) Φτιάξαμε είδωλα και τα ερωτευτήκαμε
ΟΚ, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν είναι προνόμιο της χρονιάς που τελειώνει. Αλλά φέτος το παρακάναμε λίγο, βρε αδερφή.
Φέτος φαντασιωθήκαμε οτι θα μπορούμε σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον να διασκεδάζουμε, να βγαίνουμε, να μένουμε μέσα, να ταξιδεύουμε, να ακούμε τζαζ, να τρώμε πιτόγυρα, να βλέπουμε σινεφίλ ταινίες και trash tv, να κάνουμε σεξ χωρίς αύριο και να κοιμόμαστε μαζί με διάφορους ανθρώπους. Από τον άνθρωπο που έτυχε να έχουμε δίπλα μας εκείνη τη στιγμή, τη σύντομη γνωριμία μας στην έξοδό μας...μέχρι την πιο ελκυστική ιντερνετική περσόνα που έτυχε να συναντήσουμε.
Και αυτά είναι μόνο επιλογές από τις τελευταίες 15 μέρες.
Όμως, το νου μας! Το οτι ο άνθρωπος απέναντί μας μας δίνει κάποια στοιχεία οτι μπορεί να είναι το soulmate μας και δε μας καταρρίπτει αμέσως όλες τις προκατασκευασμένες αντιλήψεις μας για τον έρωτά μας , δε σημαίνει οτι φταίει σε τίποτα ο χριστιανός. Δε φταίει να του προβάλλουμε όλα όσα θέλουμε και φανταζόμαστε, δε φταίει να του φορτώσουμε όλες τις ποιότητες που εμείς ποθούμε κι αυτός ποτέ δεν είπε/έδειξε οτι έχει.
Μάθαμε πως φταίμε εμείς πάλι, που κάναμε τον άλλον είδωλο χωρίς να είμαστε σίγουροι οτι είναι. Και μετά, νιώσαμε εξαπατημένοι που πέσαμε έξω, και από πάνω θυμώσαμε και με τον άλλον.
Ξεχάσαμε πως είναι εύκολο ο απέναντί μας να μας διαβάσει, και να προσαρμόσει την περσόνα του για να μας σαγηνεύσει. Ή ίσως να μη θέλει να σαγηνεύσει εμάς συγκεκριμένα, αλλά οποιονδήποτε εκεί έξω. Στην τελική, μπορεί να μη το κάνει επίτηδες. Καταλάβαμε καλά όμως, πως τελικά η μέρα εκείνη δε θα αργήσει, που θα ρίξουμε μια ματιά πίσω από τον υπολογιστή, την καλοπέραση, τη συνήθεια, τα βραχυπρόθεσμα σχέδια. Και τότε ίσως νιώσουμε εξαπατημένοι, και ίσως γράψουμε στο blog το νούμερο 7).
Το 2012 ήταν η χρονιά που πήραμε ένα καλό μάθημα. Να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε είδωλα και να αντιληφθούμε ποιόν έχουμε απέναντί μας ανάλογα με το τι μας δίνει.
5) Μέσω της οικονομικής κρίσης, βιώσαμε την κρίση συναισθημάτων
Χορτάσαμε από δικαιολογίες. Αλλά το γεγονός παραμένει : μέσα σε αυτό το κλίμα, με πολλά ελαφρυντικά, είδαμε τους ανθρώπους να αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας. Μάθαμε πως είναι να ζεις σε μια κοινωνία, τα μέλη της οποίας αναδίδουν την παραίτηση σε κάθε τους κίνηση. Ξεκινώντας από τον τρόπο που σε κοιτάνε, από την απώλεια των τρόπων τους στο δρόμο, το περίπτερο, την οδήγηση : μας καυγάδισαν, μας στραβοκοίταξαν, οι πιθανότητες είναι οτι ακούσαμε και κανένα μπινελικάκι.
Δυστυχώς όμως, είδαμε και κοντινούς μας ανθρώπους να εξαφανίζονται μέσα σε αυτό το μπουρδέλο που θριάμβευσε μέσα σε αυτή τη χώρα. Στους δρόμους, στα μπαρ, στα απόμερα σκοτάδια, στους χώρους εργασίας, κυριάρχησε η εξάλειψη του συναισθήματος, η αποφυγή του ο,τιδήποτε μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε ευάλωτοι. Είδαμε τους δικούς μας να παρασύρονται, να θέλουν να γίνουν ένα με τους άλλους, να μη βλέπουν φως σε ο,τιδήποτε πέρα από το πρόγραμμα "πολλή δουλειά - λίγη στεγνή 'καλοπέραση' - ύπνος". Και, σε εκλεκτές περιπτώσεις, είδαμε τους δικούς μας ανθρώπους να προλαβαίνουν να καταλάβουν πόσο λίγο σε γεμίζει αυτό το πρόγραμμα, και να κυκλοφορούν με τόσο απογοητευμένη έκφραση στο πρόσωπο, που να θέλεις να ανοίξει η γη να σας καταπιεί και τους δυο.
Και, δε θα σου πω ψέματα : μας πήρε κι εμάς από κάτω. Όχι βέβαια οτι θα μπαίναμε σε ένα τέτοιο πρόγραμμα : απλώς αποθαρρυνθήκαμε τόσο, που αποσυρθήκαμε. Κλειστήκαμε μέσα, χάσαμε λίγο το νόημα, γίναμε μούχλες, σχεδόν βαρετοί. Φέραμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνη ακριβώς, που έπρεπε οι γύρω μας να μας συνεφέρουν με δυο μπάτσες. Να μας σώσουν.
Μάθαμε πως θέλουμε γύρω μας ανθρώπους, που όταν χάνουμε τον εαυτό μας, όταν μας καταπίνει το επάγγελμα, η σχέση ή το οποιοδήποτε περιβάλλον μας, να μπουκάρουν με τη βια στο σπίτι μας και να μας στρώνουν με το ζόρι. Όχι ανθρώπους που σε αυτή τη φάση ξενερώνουν μαζί μας και μας παρατάνε. Ανθρώπους που καταλαβαίνουν για πόσα πολλά πράγματα είμαστε ικανοί και μέλημά τους είναι να μας δούνε να τα καταφέρνουμε. Αντιληφθήκαμε πως αυτά τα άτομα πρέπει να τα έχουμε σε απόστασή βολής.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μπορέσουμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο για αυτούς.
4) Η μουσική έντυσε τις πιο δυνατές στιγμές μας
Όπως κάθε χρόνο άλλωστε. Αλλά φέτος κάτι άλλαξε. Δεν καψουρευτήκαμε με μουσική, αλλά την ίδια τη μουσική. Η μουσική μίλησε για εμάς, η τρομπέτα έλεγε στίχους για την ιστορία μας, οι κουβέντες του Leonard Cohen ήταν οι σοφές πατρικές συμβουλές που μας έλειψαν, ο Μητροπάνος τραγούδησε πρώτο φθινόπωρο χωρίς Χαρά με κεφαλαίο.
Όπως η μπάντα και η μουσική προσωπικότητα της χρονιάς : οι Beirut και ο Zach Condon. Ξεκίνησε μαζί μας από τα πολύ χαμηλά :
Kλαψούρισε μαζί μας, στη γωνιά του δρόμου :
To πήρε απόφαση μαζί μας, παίζοντας με φίλους μια ωδή στα πρόσωπα και τα μέρη που εξαιτίας μιας αβλεψίας ξεχάστηκαν, παρέχοντάς μας έτσι το soundtrack της λησμονιάς :
Και φυσικά, μας προετοίμασε για το επόμενο βήμα, το επόμενο κεφάλαιο της χρονιάς και του ιστολογίου, λέγοντάς μας πως "If I was young, I'd flee this town...we drink to die, we drink tonight...far from home."
Φέτος ήταν η χρονιά που περπατήσαμε στους δρόμους και από κάπου ακούγαμε μουσική.
Φέτος ήταν η χρονιά που καταλάβαμε πως δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πολλή μουσική. Και όχι μόνο, αλλά και ότι δε μπορούμε να ζήσουμε με κάποιον που μπορεί να ζήσει χωρίς πολλή μουσική.
3) We sang songs, spun stories, loved, laughed and drank wine
Άντεξε λίγο ακόμα μαζί μου, σχεδόν φτάσαμε.
Φέτος, τελικά, ήταν η χρονιά της μουσικής και των συναυλιών. Φτάσαμε να δούμε ζωντανά τις μουσικές μας αγάπες και έρωτες. Ακούσαμε καλή μουσική με εκλεκτή παρέα ή όχι, και συνδέσαμε κομμάτια με πρόσωπα, κουβέντες και καταστάσεις.
Α! Και είπαμε πολλές κουβέντες, και όμορφες. Μερικές από αυτές, και αγαπησιάρικες, κατά προτίμηση μετά τις 2 τα μεσάνυχτα, που ως γνωστόν δε συμβαίνει τίποτα καλό.
Συνήθως, σάντουιτς στις αγαπησιάρικες και όμορφες κουβέντες ήταν το γέλιο. Πριν, και μετά. Στην αρχή, να σπάσει την αμηχανία μας. Στο τέλος, να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, την επικίνδυνα βαριά από τα μεγάλα μας λόγια.
Και κρασί. Θε μου, πολύ κρασί. Έναν ποταμό.
Σπάνια, δε, έτυχε να κάνουμε όλα αυτά το ίδιο βράδυ.
Kαι καταλάβαμε πρώτο χέρι οτι τα τραγούδια, they stay the same.
Και καταλάβαμε οτι τα τραγούδια που ακούγαμε όταν the dark days came, είναι τα ίδια με αυτά που ακούμε όταν we chase them away.
Και γιατί μπήκαμε στο τέλος της χρονιάς drunk, singing, happy and loud.
Και μέσα από αυτό μάθαμε οτι ενώ πριν από 2 χρόνια λέγαμε οτι "i just wish I were there", η απόσταση ανάμεσα στον ευσεβή πόθο και την πραγματοποίηση μερικές φορές είναι ένα σήκωμα του κώλου μακριά.
2) Εξιλεωθήκαμε
Γιατί τα έφερε έτσι η μοίρα, ώστε να ζήσουμε μέσα σε έναν μήνα, όσα δε ζήσαμε μέσα σε ένα χρόνο. Διάολε, ούτε μέσα σε 2,5 χρόνια.
Mάθαμε οτι μερικές φορές χρειάζεται να τα φέρει έτσι η μοίρα, οι καταστάσεις και τα πρόσωπα, ώστε να είσαι ελεύθερος.
Ελεύθερος να αποχαιρετήσεις αγαπημένα πρόσωπα, μέρη και καταστάσεις όπως θα ήθελες και θα ήθελαν.
Ελεύθερος να βάλεις νέα πρόσωπα στη ζωή σου, που οι καταστάσεις σε κρατούσαν μακριά τους.
Ελεύθερος να πεις οτι δε θέλω να σε ξαναδώ, με όλη τη σημασία της φράσης.
Ελεύθερος να γράψεις, να σκαρφιστείς, να δημιουργήσεις και να έχεις δίπλα σου τον κόσμο που θα το μοιραστείς και θα σε ακούσει με κατανόηση.
Ελεύθερος να κάνεις σχέδια για το τι πραγματικά θέλεις, και τα σχέδια να σε υποδέχονται με το χαμόγελο.
Ελεύθερος να ταξιδέψεις για να φτάσεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Και αυτά να μη σου διαψεύσουν τις προσδοκίες τους, αλλά να σου προσφέρουν αξέχαστα όμορφες στιγμές.
Ελεύθερος έτσι ώστε, κόντρα στα προγνωστικά, μέσα σε ένα μήνα να κάνεις, δεις, πεις και ζήσεις τόσα πολλά, ώστε στις 30 του μήνα να μπορείς να εννοείς το
"Long Live Living...if Living can be this."
1) Γιατί, στις καθυστερήσεις, βάλαμε τα πράγματα στη θέση τους.
Είμαι ευγνώμων σε όλους σας. Ειλικρινά, χωρίς ειρωνία. Όσοι με έχετε γνωρίσει, ξέρετε οτι το εννοώ.
Θα ξεκινήσω από σένα.
Σ'ευχαριστώ που με άφησες ελεύθερο, για να μείνεις εσύ. Σ'ευχαριστώ που με έσωσες χωρίς να το θέλεις. Αλλά, το κυριότερο, σ'ευχαριστώ που με το χρόνο και τον τρόπο, μου έδωσες το περιθώριο να καταλάβω πόσο λίγο ζήσαμε. Συγχώρεση δε ζήτησες ποτέ, και δε την είχες ποτέ.
Σ'ευχαριστώ που μου είπες τις σωστές κουβέντες που μόνο εσύ θα μπορούσες : σε είχα μέντορα.
Σ'ευχαριστώ και πάλι για τα φτηνά τσιγάρα, το κρασί, το σπίτι, τη τζαζ και το ξημέρωμα. Τα είπαμε αυτά.
Σας ευχαριστώ για τα μεθύσια, τα γέλια και τις αξέχαστες κουβέντες μέχρι τελικής πτώσης. Σας ευχαριστώ για το απο καρδιάς "eine bessere zu finden", το "ich suche Spaß" και την ηρεμία με την οποία ειπώθηκε, για το ειλικρινές "auf wiedersehen".
Σ'ευχαριστώ που όταν σου είπα οτι δε θέλω, με κατάλαβες και εξαιτίας αυτού με πήγες αλλού και περάσαμε αξέχαστα, όπως ακριβώς είχα ανάγκη.
Σ'ευχαριστώ που όταν έκανα σχέδια, δεν έβγαλες κιχ γιατί ήθελες να με κάνεις να περάσω όσο καλά ήθελα.
Σας ευχαριστώ που μέσα σε ένα μήνα εμφανιστήκατε ή εξαφανιστήκατε, και με τις πράξεις σας βρήκατε τη θέση που σας αξίζει στη ζωή μου. Δε θα σας αφήσω να φύγετε / ξαναμπείτε.
Σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε μαζί μου σε βαθμό που με πιάσατε να μου το πείτε.
Ευχαριστώ εσάς που για κάποιο λόγο θεωρείτε οτι είμαι ανώτερός σας και οτι από εμένα έχετε να μάθετε πράγματα. Είστε γλυκύτατοι.
Ευχαριστώ εσάς που είστε ανώτεροί μου, και μου μαθαίνετε συνεχώς πολλά. Σας ευχαριστώ που ασχολείστε μαζί μου σε σημείο να φτάσετε μέχρι αυτή τη γραμμή.
Γι'αυτό θα σας αφήσω όπως σας πρέπει.
Ευχαριστώ λοιπόν κι εσένα, που στο τέλος πήρες τηλέφωνο. Που μου ανοίχτηκες όπως ήθελες και έπρεπε. Σε ευχαριστώ που με άφησες να μιλήσω και χαμογελούσες. Και φυσικά, σε ευχαριστώ που έφυγες όταν έπρεπε και μπορούσα να το αντέξω. Μου θύμισες τι σημαίνουν πράγματα και άνθρωποι για μένα. Δε το βλέπω οτι ανακατάλαβες κάποιο θρόνο, μόνο το οτι στρογγυλοκάθησες επειδή είχες μουδιάσει. Απλώς έβαλες τα πράγματα στη θέση τους μέσα σε λίγες ώρες. Η θέση τους είναι σχεδόν αυτή που εκφράζει η ηχογράφηση, μέχρι στιγμής, του αιώνα :
Πράγματι, ο κόσμος είναι δύσκολος και η ζωή μας έντονη. Οι ευτυχισμένες στιγμές είναι το παν, και το μέλλον είναι αβέβαιο κι έτσι πρέπει να το αφήνουμε. Όντως, υπάρχει η δυσαναλογία ανάμεσα στο μικρό μέγεθος του κόσμου και στο μεγάλο μέγεθος του κόσμου.
Παρ'όλο που ο μεγάλος Τονίνο καταλήγει πως χέζει την αγάπη... Σ'ευχαριστώ που μου θύμησες πως δε θα μπορούσα να χέζω λιγότερο την αγάπη.
Και μάλιστα, με τον ίδιο τρόπο όπως πάντα.
Έτσι και στο '13.
Άτεχνα, αλλά με ψυχή.
