Ένα μεγάλο πρόβλημα που συνοδεύει τα περισσότερα οξέα προβλήματα υγείας είναι πως σε απασχολούν σώμα και πνέυμα. Έτσι, αντί να σκέφτεσαι ολημερίς και κυρίως οληνυκτίς τι post θα μπορούσες να ανεβάσεις ωστε να συνεχίσουν να σε κολακεύουν όμορφες κοπέλες και οξυδερκείς άντρες (ή και το αντίθετο, καμία αντίρρηση), η σκέψη σου λιμνάζει σε ιδέες δίωξης (Θεέ μου, γιατί όλα σε μένα), απαισιοδοξίας (δε θα ξανατρέξω/ξαναπαίξω βιολί/ξανακάνω τον καουμπόη ποτέ) και τέλος αυτομομφής (τι την ήθελα τη μπάλα? Δεν καθόμουν σπίτι να φάω μέχρι να λιποθυμήσω, που δεν αποτελεί και κίνδυνο για την υγεία?).
Μόλις όμως προσπεράσεις όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να σου έρθει στο μυαλό μια λίστα του Νίκου Δήμου και να αποφασίσεις να κάνεις μια ελαφριά παραλλαγή, απαριθμώντας μερικά τραγούδια που χαρακτηριστικά στεναχωριέσαι όταν τελειώνουν. Σε αφήνουν να θέλεις κι άλλο, γι'αυτό αρκετά συχνά τα ακούς και δεύτερη φορά στα καπάκια.
Αφού το πάρεις απόφαση, τελευταία στιγμή θα σου έρθει στο μυαλό πως ίσως θα πρέπει να παραδεχτείς πως η ιδέα δεν ήταν εντελώς δική σου. Τότε, μια κοινοτυπία του στυλ "δεν υπάρχει παρθενογένεση σε ______" (συμπληρώστε το κενό) θα σε καθησυχάσει, ενώ μια αναφορά στον κ. Δήμου (αξίζει να έχετε ένα φίλο σα το Γιάννη, χωρίς αυτόν δε θα είχα διαβάσει ακόμα τίποτα δικό του) θα σε κάνει να νιώσεις έως και μεγαλόψυχος.
1)
Tίτλος : Dibby Dibby Sound
Καλλιτέχνης : Βrooklyn Funk Essentials
Kαι που είναι το κακό...? : Το τραγούδι είναι μια αρκετά πετυχημένη διασκευή της μουσικής του Μότσαρτ. Για μένα ξεχωρίζει η φωνή, η οποία σε κάποια σημεία κάνει γυρίσματα που θα ήθελα να τα ακούω ξανά και ξανά. Να σημειωθεί οτι δεν ξέρω τι είναι τα γυρίσματα, αλλά κάπου το άκουσα και μου φάνηκε ωραίο.
2)
Τίτλος : Seaside Rendezvous
Καλλιτέχνης : Queen
Και που είναι το κακό...? : Νομίζω είναι οι στίχοι.
3)
Τίτλος : Μr. Pleasant
Καλλιτέχνης : The Kinks
Και που είναι το κακό...? : Δεν ξέρω, είναι πολύ παράξενο τραγούδι! Δε μπορώ να το βαρεθώ.
4)
Τίτλος : Βully Boys
Καλλιτέχνης : The Tiger Lillies
Και που είναι το κακό...? : Η φωνή και το ακορντεόν. Επίσης, ο τρόπος που κλείνει το τραγούδι. Αν και είναι πολύ ωραίος, θέλω να ξανακούσω την κορώνα.
5)
Τίτλος : Αnda Levanta (Go on, Rise Up)
Kαλλιτέχνης : Los de Abajo
Και που είναι το κακό...? : Βασικά, είναι από τους κυριότερους λόγους που είναι τόσο γαμάτο για μένα.
Μόλις το έβαλα για δεύτερη φορά.
6)
Τίτλος : Dreaming of You
Καλλιτέχνης : Coral
Και που είναι το κακό...? : Το ιδανικό CD θα είχε μέσα δώδεκα παραλλαγές αυτού του τραγουδιού. Ή δώδεκα φορές αυτό το τραγούδι. (Η ιδέα για τη λίστα μάλλον πρωτογεννήθηκε όταν έβλεπα στο chat την Κυριακή να ακούει αυτό το τραγούδι κάθε 2 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα...)
7)
Τίτλος : The Demise of Barbara and the Return of Joe
Kαλλιτέχνης : Ennio Morricone
Και που είναι το κακό...? : Όποιος δεν έχει δει το δεύτερο Kill Bill, ας μην προχωρήσει. ΜAJOR FUCKING SPOILER!
8)
Τίτλος : Romanca
Καλλιτέχνης : Kraljevi Ulice & 75 Cents
Και που είναι το κακό...? : Νομίζω στο οτι κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι την παρουσίαση στη eurovision. Αυτό συμβαίνει κυρίως ενώ οδηγώ.
Έτσι, ενδέχεται να εισέλθετε σε μια λούμπα (απλή συνωνυμία) και να ακούτε συνέχεια την ίδια λίστα ξανά και ξανά. Ένα νέο μαρτύριο του Σίσυφου, ή ένας ευχάριστος τρόπος να ζήσεις τη μίζερη ζωή σου, οπου οι μαύροι βγαίνουν πρόεδροι, οι γυναίκες πιάνουν υπεύθυνες θέσεις εκτός κουζίνας, στους άντρες αρέσει το Romanca και η μηχανή των γκολ εκ Πολωνίας κάθεται στον πάγκο?
Η απάντηση βρίσκεται μέσα σας.
